Chansons d’amour (Love Songs)

Rousseau zet hier zijn onderzoek verder naar wat het al dan niet waard is om een beeld, een scène of een film te zijn. Een zelfportret waarvan de suspens voortkomt uit het spanningsveld tussen deze vragen. Alleen in een hotelkamer. Zicht op een bescheiden zwembad. Besluiteloosheid over een hemd. Een beweging van licht naar halfschaduw naar schaduw. En dan weer terug. Presque rien. Een film die het bijna-niets durft te verkennen. En er met zijn buitengewone fotografische economie uit terugkeert met ontroerende beloningen. (C.W. Winter)