El Hombre que ganó la razón

Een schrijver levert strijd om in een vijandige omgeving zijn artistieke en politieke ideeën te kunnen omzetten in een roman. Hij werkt hiertoe samen met twee, aan hem op magische wijze verschenen romanfiguren, Leticia en Sergio, die eerst als klankbord fungeren, maar steeds meer corrigerend optreden. Wanneer de schrijver met een camera door Buenos Aires trekt om de door hem gefilmde impressies van het dagelijkse leven te kunnen gebruiken als inspiratiebron voor zijn roman, belandt hij in uiteenlopende situaties en ontmoet hij allerlei vreemde personages.
"Mijn problemen zijn die van het volk", roept de schrijver de vertegenwoordigers van het valse artistieke wereldje toe, individuen die vrijwel allemaal door de bourgeoisie zijn gekocht en door de heersende macht gecontroleerd worden. En, met een collega temidden van stapels boeken liggend, verzucht hij: "Ik dacht dat ik deel uitmaakte van een film, later bleek het mijn film te zijn waarvan anderen deel uitmaakten". Hij weet zich ten slotte te bevrijden van alle invloeden, inclusief die van zijn romanfiguren en slaagt er in zijn roman te voltooien. Hij gaat alleen verder, zich ervan bewust dat er altijd iemand wacht om je te doden, zoals het laatste statement van de film luidt. Is het niet je lichaam dan wel je ziel. (De Filmkrant, maart 1986)