Urchin

"Understand that there is a God that loves us all", probeert een straatverkoopster bijbels aan de man te brengen in Londen. Geldt die religieuze geruststelling ook voor Mike, die wat verderop ontwaakt uit zijn dronken roes? Hij is een van de naar schatting 12.000 daklozen in de Engelse hoofdstad. Mike komt de dag door met bedelen om kleingeld, praatjes slaan met lotgenoten en weggejaagd worden uit lokale zaken waar hij zijn smartphone wil opladen. Intussen is hij afgeleerd hoe hij hulp moet aanvaarden. Na een goede daad van een barmhartige burger, bedankt hij hem met een gewelddadige diefstal. En zo slingert de jongeman heen en weer tussen gevangenis, de straat en de aftandse hotels waar hij door de sociale diensten wordt geplaatst. Mentaal en fysiek gehavend, tracht Mike halsstarrig de vicieuze cirkel te doorbreken en deel uit te maken van een maatschappij die hem keer op keer afwijst.

Urchin is het verrassende en doorleefde regiedebuut van de 29-jarige Britse acteur Harris Dickinson. Sinds zijn eerste rol in Beach Rats (2017) van Eliza Hittman gaat het snel en steil bergop met de carrière van het multitalent, die al op jonge leeftijd kortfilms, skatevideo's en sketches in elkaar knutselde. Helemaal doorbreken deed hij als het licht naïeve topmodel in Ruben Östlunds Gouden Palm-winnaar Triangle of Sadness, een rol en wereld die mijlenver afstaan van de sociaal-realistische Britse cinema van Ken Loach en Andrea Arnold die Dickinson inspireerde bij zijn debuut. Daarna toonde de acteur zijn veelzijdigheid in films als Where the Crawdads Sing, Scrapper en The Iron Claw - om zich begin dit jaar volledig uit te leven als geile stagiair naast Nicole Kidman in Halina Reijns drukbesproken Babygirl.

De basis voor Urchin vond hij in zijn eigen ervaringen in Oost-Londen en zijn vrijwilligerswerk bij verschillende hulporganisaties. Met zijn hoofdpersonage Mike (straf vertolkt door Frank Dillane) plaatst Dickinson pertinente vraagtekens bij het Britse daklozenbeleid en de problematische structuur van de sociale diensten. Ondanks echo's van Loach, is Urchin geen stereotiep sociaal-realistisch portret. Dickinson combineert al zijn invloeden - van het rebelse van Mike Leigh, de humor en menselijkheid van Agnès Varda tot zelfs de kinetische straatfilms van de Safdie Brothers - en laat het realisme af en toe varen voor grappige dialogen, awkward dansjes en surrealistische scènes die ons meenemen in de innerlijke wereld van Mike.