Blue Heron

Er zijn vragen waarmee men in de kindertijd geconfronteerd wordt en die, onbeantwoord gebleven, verstenen in de herinnering. Uit die harde materie sculpteert de Canadees-Hongaarse filmmaker Sophy Romvari haar sublieme debuutfilm. Door de subtiliteit en generositeit die ze aan de dag legt, vult de film zich niet met halfslachtige antwoorden maar met een warme gloed die het geweld van die vragen verzacht. In Blue Heron benadert Romvari de mysterieuze Jeremy (Edik Beddoes) door de ogen van Sasha (Eylul Guven), zijn jongste zus.

Jeremy is een zoekende ziel die "even lief als voorspelbaar is". Als hobby tekent hij detailkaarten van de steden waar hij woonde om schijnbaar een vorm van grip te krijgen op een wereld die hem verder ontgaat. Wanneer zijn gezin in de late jaren 1990 van Hongarije naar Canada verhuist, kan Jeremy moeilijk aarden en voltrekt er zich een tragedie binnen het gezin. Die is niet van plotsklapse aard, maar bestaat uit dagelijks verloren veldslagen en het uitblijven van gerichte hulp. Het gezin verzandt in een crisis waarvan de achtjarige Sasha de volledige omvang niet kan overzien. Hoe zou het anders gelopen kunnen zijn? Een ondertussen volwassen geworden Sasha (Amy Zimmer), die filmmaker geworden is, zoekt helderheid via haar eigen ervaring en de homevideo's en foto’s van haar vader. Het levert een mooi spel met texturen op. In het ouderlijke huis dat nu alleen nog maar in haar geheugen en op het scherm te vinden is, is er een wildgroei aan herinneringen aan kleine gebaren en herkenbare geluiden (uit de gameboy, de koelkast, …). Het zijn die aspecten die Sasha het dichtst bij haar kindertijd brengen. Meer dan wat zich op de voorgrond afspeelde, omdat de confrontatie niet altijd direct is. Dat wordt knap verankerd in de elegante beeldvoering: de jonge personages verschijnen achter ramen, mazen en takken, of in de spiegel.

Romvari’s zorgvuldige regie in een uitgekiend samenspel met de sterke cast en de stijlvolle cinematografie van Maya Bankovic zorgen voor de perfecte omstandigheden om de kracht van cinema ten volle te laten werken. Blue Heron balsemt elk hart dat (terug)verlangt naar de nineties en naar die gegeerde, maar onbestaande plek waar verleden, heden en toekomst ongestoord kunnen samenstromen om elkaar, wie weet, te verzachten.