The Long Day Closes

"Het verhaal van een paradijs, maar ... een paradijs dat al verloren is en dat alleen in de herinnering zal blijven voortleven", zegt Terence Davies over het The Long Day Closes, het derde en laatste deel van zijn autobiografische reminiscenties. The Long Day Closes vertelt het verhaal van de gelukkige jeugd van de 11-jarige Bud in het Liverpool van de jaren '55/'56 - een heerlijke tijd van lange zomerdagen en bezoekjes aan de bioskoop, altijd muziek op de radio, en de grenzeloze liefde van zijn moeder, oudere zusters en broers - tevredenheid die alleen wordt overschaduwd door zijn aanpassingsproblemen in de nieuwe school. The Long Day Closes is, zoals de titel duidelijk maakt, het slotstuk van Davies' herschepping van zijn kinderjaren. Davies, schrijft Sight and Sound, wilde zowel emotionele als visuele herinneringen herscheppen en in The Long Day Closes worden de emoties vooral via de kleding, de design en de algemene 'look' van de film bereikt. Hoewel hij onkent dat de film een therapeutisch proces was zijn de
effecten op onze ogen, op onze oren en hart zeer krachtig. Aan het einde van de film zullen we niet alleen de jeugd van Bud, maar ook onze eigen jeugd voor de geest halen en die betreuren en verheerlijken, een ervaring die een acuut gevoel van verlies oproept en die het hart raakt. Weinig regisseurs durven dat dezer dagen doen.