Tango Bar

Na La Gran Fiesta, een film met een sterk muzikale inslag, maakte Marcos Zurinaga een echte musical, in feite een bloemlezing van de tango. Het geheel wordt verpakt in de vriendschapsrelatie tussen drie mensen: Ricardo, een Puertoricaan die sedert lang in Buenos Aires woont en werkt, Antonio, een muzikant die in 1976 zijn land verliet nadat de militairen het bewind hadden overgenomen en Elena, hun vriendin met wie ze samen jarenlang een populaire tango show hadden gemaakt. Via een lange flashback vertelt de film over het afscheid in 1976. De film opent in 1987, bij de eerste show die ze opnieuw samen doen.
Dit verhaal is eigenlijk niet veel meer dan de draad die nodig is om het eigenlijke onderwerp, de tango, breeduit aan de kijker voor te stellen. Aan de film werkten diverse eminente tangomuzikanten, -dansers en choreografen mee en Tango Bar is dan ook een waar festijn voor de liefhebbers van deze muziek en alles wat er achter schuilgaat. Behalve de knap geregisseerde danssequenties bevat de film b.v. ook archiefmateriaal en filmfragmenten die met de tango te maken hebben. Zo krijgen we beelden van de beroemde Carlos Gardel in een nummer, zien we fragmenten met Rudolph Valentino, Charlie Chaplin, Laurel en Hardy en Gene Kelly en ook beelden uit Bertolucci’s Il Conformista. De film ademt een warme melancholie uit die je al gauw de betovering van de tango doet aanvoelen. De twee hoofdfiguren vertellen ondertussen alles over de tango en Argentinië, gezeten aan hun instrument alsof ze tegen het publiek in het cabaret praten. Dat praten afgewisseld met zingen en dansen dreigt op enkele ogenblikken misschien wat eentonig te worden, maar je mag dan ook niet naar Tango Bar kijken als naar een speelfilm. We hebben hier te maken met een verkapte documentaire in een briljante stijl , met veel gevoel voor de muziek en met nog meer gevoel voor beeldesthetiek. De danssequenties zijn zeer mooi om naar te kijken en daarnaast is er het boeiende instructieve element over een dans die toch ook bij ons erg in trek is sinds de doorbraak van mensen als Astor Piazzola en Juan Jose Mossalini. Of moeten we naar Johan Verminnen verwijzen, die in zijn laatste liedjes maar niet kan zwijgen over de bandoneon of Buenos Aires? (wp)