Reuben, Reuben

Als u net als Jean Cocteau vindt dat humor de beleefdheid van de wanhoop is, waarop wacht u dan om naar Reuben, Reuben te gaan kijken. In deze film gaat het over een dichter, de Schotse woordkunstenaar Gowan McGland, die al jaren geen verzen meer heeft geproduceerd, al was het maar omdat 'papierwerk datgene is wat hij het meest haat bij het schrijven'. Hij kan echter rusten op de lauweren van vroegere suksessen en dat zou hij het liefst van al doen omdat hij nu eenmaal 'een vurige ambitie combineert met een overweldigende traagheid , zeg maar luiheid'. McGland leent zich schaamteloos voor allerlei literaire theekransjes, waaraan hij ook talloze erotische avontuurtjes overhoudt. En daarnaast is er ook de alkohol waarmee de leeggeschreven dichter zich gretig volgiet. Dit laatste verwijst naar Brendan Behan en Dylan Thomas. Maar dan gebeurt het. De dichter ontmoet een jonge, van frisse onschuld overborrelende studentin Geneva en wordt als de eerste de beste schooljongen smoorverliefd op haar...

Reuben, Reuben is een boeiende, intelligente en merkwaardige tragi-komedie geworden, waarin tal van themata, zoals artistieke impotentie, beschaafde wanhoop, de kunstenaar als hofnar, seks als surrogaat, woordkunst als wapen etc. aan bod komen zonder daarom in zelfgenoegzaamheid of pedanterie te vervallen. Dat het geheel zo licht en luchtig wordt gehouden heeft erg veel te maken met de werkelijk magistrale vertolking van de Britse acteur Tom Conti, die voor zijn rol terecht een Oscar-nominatie kreeg. Het scenario werd geschreven door Julius Epstein, die tevens co-producent was. Filmmaker Miller is de man die met geregelde tussenpozen laat merken dat hij een uitstekende 'actor 's director' is. (Jan Temmerman in De Morgen, 22.11.1984)

Als het Elfde Gentse Filmgebeuren nog altijd in het geheugen blijft natrillen, dan is het omdat er een film als Reuben, Reuben werd vertoond. En de hond Reuben? Hij loopt er in deze film bij alsof hij het altijd al geweten heeft... (R .A .F. in De Standaard, 23.11.84)