Raggedy Man

Wat moeten we met deze Amerikaanse taart, dit pastoraal adagio, deze autobiografische nachtmerrie? Scenarist William Wittliff heeft het dekor en de sfeer van de film gehaald uit zijn kinderjaren in een kleine stad in Texas. Nita Longley (Sissy Spacek), een gescheiden vrouw met twee zoons, werkt in een afgelegen huis als de plaatselijke telefoniste. Zij maakt kennis met een jonge matroos (goed gespeeld door Eric Roberts) en er volgt een tedere verhouding. Er zijn ook nog een andere man (Sam Shepard), een paar kwaadaardige nietsnutten, een een plotse duik in het melodrama. Op de ontknoping na, verloopt RAGGEDY MAN met de regelmatige vaart van een tocht door de Texaanse vlakten zoals gezien door de wijde ogen van een kind. De film zou kunnen gemaakt geweest zijn in de jaren 40, toen “regionale” schrijvers nieuwe boeken van het Amerikaans onderbewustzijn eksploreerden en filmmakers zoals Frank Borzage en Clarence Brown een nieuw licht wierpen op volkse gewoonten. Als er zich een ietwat modernere toon opdringt, komt dat door Shepard, de dramaturg die in “Buried Child” en “The West” de dromen van de werkende klasse bloot legt om ze daarna te vernietigen. Als de behekste RAGGEDY MAN, geeft Shepard aan de film vorm en dreiging en betekenis. Maar Spacek is het hart van de film. Tot nu toe een wereldwijs kind-vrouwtje, met de meest aanstekelijke glimlach in films, bewijst Spacek hier dat zij geen meisjesrollen hoeft te spelen voor de rest van haar loopbaan. Jack Fisk, de meest talentrijke van de jonge Amerikaanse dekorontwerpers (DAYS OF HEAVEN, MOVIE MOVIE), en Spaceks echtgenoot, maakt een overtuigend debuut als regisseur, en heeft genoeg vertrouwen in het onderwerp om het zonder verontschuldiging of ironie voor te stellen. Nu is het aan de bioskoopgangers om vertrouwen te hebben en RAGGEDY MAN te gaan zien. (naar Time, 28.09.81).