Naughty Boys

ERIC DE KUYPER
Geboren in Brussel in 1942 en verschillende keer gepromoveerd in wijsbegeerte, sociale wetenschappen en kommunikatiewetenschappen te Brussel en Parijs. Introduceert in zijn BRT-programma namen als Syberberg, Herzog, Akerman en Amerikaanse underground-kineasten en schrijft recensies over teater, film, opera in diverse Nederlandse, Franse en Belgische tijdschriften. Doceert aan de Universiteit van Nijmegen. Maakte in 1982 zijn debuut met CASTA DIVA.

Naughty boys
Plotseling is het feest gedaan. De vierders geloven het nog steeds niet. Maar zelfs al is het feest gedaan, het leven gaat voort. Zes mannen in smoking, willen kost wat kost het weekend uit doen op den buiten, maar het is een wereld die reeds voorbij is. Elk wil een deel uitmaken van die wereld, maar geen van hen slaagt erin. Ze zijn tè verschillend en juist daardoor gelijken ze vreemd genoeg op elkaar. Hun onderlinge verschillen maakt dat er banden onder hen ontstaan. Ze praten met elkaar in het Engels. Doch allen hebben ze een aksent. Ze hebben elk een kosmopolitische taal die juist die band maakt. Van tijd tot tijd spreken ze hun moedertaal of een andere taal (Frans, Italiaans, Duits, Nederlands) als lapsus.

Zes mannen uit de society en een lakei-tuinman-klusjesman. Ze spreken over vrouwen. Wachten op de terugkeer van de vriendinnen, zonder daar te veel geloof aan te hechten. De telefoon verbindt hen met de buitenwereld die nooit getoond wordt. In de leegte na het feest is er soms nog de naslag. Het feest duurt nog eventjes een beetje voort. Alles bij elkaar, "living well is the best revenge'' zoals de titel van een biografie over de Murphies zegt. Plotseling maakt de melancolie en de droefnis plaats voor opwellingen van vitaliteit: muziek en dans. En plotseling verschijnt als een windhoos Daisy, maar ze verdwijnt evengauw. In een kamer wat verderop speelt een piano, en begeleidt een zangeres een ander spook van het feest.

Zes personages uit Tchekov gestapt. Ze spreken de taal van de komedies van Noël Coward (in de film zitten er twee fragmenten van), ze lezen Proust en citeren ondertussen ook Shakespeare en Pirandello. Ze dansen op Amerikaanse muziek uit het begin van deze eeuw en dromen op de tonen van een vergeten Engelse muzikale komedie. Deze mengeling van tonen en registers, van frivoliteit en ernst, geeft aanleiding tot prettige of groteske wanklanken. Dat is het leven! Aldus een vrije vertaling van Eric De Kuypers omschrijving in het Frans van zijn jongste film. Onmiddellijk daarop aansluitend legt De Kuyper uit waarom zijn film de ondertitel "sad musical comedy" meekrijgt. Maar dat is een kwestie van middelen. En aangezien deze vooralsnog ontbreken, moet men zich wapenen met charme…