L'homme qui plantait des arbres (The Man Who Planted Trees)

Als er een Nobelprijs voor de animatiefilm bestond, dan zou Frédéric Back hem als eerste moeten krijgen voor deze onvergetelijke film die zonder meer mag gerekend worden tot een van de allergrootste animatiefilms die ooit gemaakt werden. De film kreeg grote onderscheidingen, w.o. de Grote Prijs van het Animatiefilmfestival van Annecy, de Grote Prijs op het Festival van Cannes en de Academy Award voor de Beste Animatiefilm. In een heel eigen stijl vertelt deze film het verhaal van Jean Giono over een man die een bos plant. Het verhaal wordt gelezen door acteur Philippe Noiret, wiens warme stem ideaal was voor deze taak.

Niet ver van een verlaten dorpje, dat teloorgegaan is door de droogte en verweerd door de wind, leeft een herder met zijn schapen. Een man van zeer weinig woorden die zich geheel in de natuur heeft ingepast en die, getekend door een bewogen leven, thans zijn leven wijdt aan een heel merkwaardige taak: een bos planten in die dorre streek. Dag na dag trekt hij er op uit om met de grootste zorg zaad en eikels in de grond te steken. Jarenlang heeft hij dat werk verricht, duizenden zaadjes in de grond gestopt. En dan, na jaren, voltrekt zich een mirakel dat alleen door de verfijnde pen van Frédéric Back kon getekend worden: de woestenij ondergaat een onvoorstelbare metamorfose en verandert in een vruchtbaar, kleurrijk land. Backs film is een ode aan de bescheidenheid, aan toewijding, aan onbaatzuchtigheid en zonder franje of veel omhaal weet hij de kijker in de ban te brengen van deze figuur. Backs stijl, met heel beweeglijke beelden, een zeer persoonlijk koloriet van pasteltinten, maakt van deze L'Homme qui plantait des Arbres een zelden voorkomende parel. Jean Giono is te benijden: niet alle schrijvers krijgen hun verhalen op zo'n manier in beeld gebracht. (wp)