Khayal Gatha

Khayal Gatha is aan de ene kant uiterst zintuiglijk: prachtige beelden, zorgvuldig gecomponeerd en rijk aan schitterende kleuren. Aan de andere kant heeft de film een sterk intellectuele kant die tot uitdrukking komt in de vormgeving. De zintuiglijke kant wordt gedomineerd door de art-direction : een veelheid aan prachtige kleren en rekwisieten die, althans in mijn westerse ogen, een zeer expressief, theatraal karakter hebben. De handelingen spelen zich af in een natuurlijk, maar abstract decor: een oud fort of een vervallen tempel ergens in een bos. Dit ingetogen decor vormt een intrigerend contrast met de kleding en de rekwisieten waarvan de uitbundigheid wordt benadrukt door de soberheid van de locatie. Toch creëert deze film geen theatrale ruimte. De toeschouwer maakt de vertelling en de voorstelling van de handelingen niet vanuit een vaste, onbeweeglijke positie mee: Shahani laat de toeschouwer lange reizen maken. Telkens kom je op nieuwe plaatsen terecht, telkens bekijk je de handeling vanuit een nieuwe positie. Wat je ziet zijn flitsen en fragmenten van een-mythisch verhaal. Aanvankelijk lijken die op zichzelf te staan als tableaux-vivants. Maar naarmate de film vordert lijkt alles in elkaar te grijpen als een geheel. Lijkt, want het vormprincipe is voelbaar, maar niet precies te duiden. (Mark-Paul Meyer in Skrien, april 1990)