Het sacrament

Derde keer goede keer, wordt wel eens gezegd en in het geval van Hugo Claus en de filmerij mag dat wel gezegd worden. Na een goede debuutfilm en een zware inzinking met 'De leeuw van Vlaanderen' bewijst Hugo Claus dat hij wel degelijk een grote meneer is die niet enkel prat mag gaan op enkele grote romans, maar die zich nu met gepaste trots filmregisseur mag noemen. 'Het Sacrament' is een buitengewoon sterke film met een volkomen geslaagde adaptatie van een roman en een excellente acteursregie. Claus weet wat acteurs (moeten) kunnen en hij haalt in deze film het beste uit àl zijn acteurs. Zelden was er in een film zo'n homogeen hoog acteursniveau, in die mate zelfs, dat geen enkele de titel van 'hoofdrol' kan opeisen: ze zijn het allemaal. Vaardig uitgewerkt met enkele buitengewoon intense dramatische momenten en perfect gedoseerd in zijn combinatie van tragiek en tragikomedie is 'Het Sacrament' beslist een nieuw hoogtepunt in de Belgische film, die, het mag gezegd, met rasse schreden vooruitgaat. Zelfs wie de roman al eens gelezen heeft zal onder spanning volgen hoe de relaties tussen de familieleden geleidelijk aan de oppervlakte komen en hoe de escalatie van frustraties, onderliggende rancunes en nooit geuite gevoelens zich voltrekt, en Omtrent Deedee zal voor hen een nieuw boek worden. Het verhaal? Heel eenvoudig elk jaar komt de familie Heylen bijeen om de dood van moeder Heylen te her-denken. De bijeenkomst heeft plaats bij Natalie, die huishoudster is bij Deedee, de dorpspastoor. Aanvankelijk verloopt alles rimpelloos: de mis, het bezoek aan het kerkhof en dan aan tafel. Overvloedig eten en drinken doen de remmingen wegvallen en de spanningen, rancunes, frustraties en meningsverschillen komen aan de oppervlakte. Hugo Claus brengt dit allemaal met veel takt en raffinement en weet de personages ragfijn uit te tekenen in een volledig geloofwaardige en aangrijpende film die door ieder rechtgeaard filmliefhebber moet gezien worden. (wp)