Days of Heaven

Weinig grote Amerikaanse films van de laatste jaren zijn narratief zo dun bezaaid als Days of Heaven. Van belang is de fijnzinnige vertelling - hoe de kineast-scenarist dit schematische plot op een filmische wijze. 'organiseert' - en het ongelooflijk bestudeerde, intelligente en veelzeggende weefsel van een perfect gemoduleerde beeldenstroom en soundtrack. De belevenissen van het onfortuinlijke trio worden ons verteld door de kleine Linda Manz en pas aan het einde van de film zien we de vriendin tot wie ze zich richt. Deze techniek schept een noodzakelijke afstand tussen de toeschouwer en het gebeuren, maar maakt via een omweg de naar een tragedie toelopende gebeurtenissen des te ontroerender. Alles wordt namelijk gefilterd door het bewustzijn van het meisje, dat niet op een volwassen, moraliserende manier reageert op de vernieling van de familie waar ze deel van uitmaakte, maar integendeel op een sensuele, taktiele en zuiver emotionele wijze het voorbije drama evoceert.

Deze bevreemdende combinatie - falikant aflopende menselijke passies in een omgeving van hemeltergende sociale onrechtvaardigheden worden op een naïeve, onschuldige manier opgerakeld - schenkt aan Days of Heaven spankracht en menselijke bewogenheid. Ook is deze verteltrant de noodzakelijke verantwoording voor de innige, ongeziene pracht die van het scherm uitstraalt. Voor de aandoenlijke Linda Manz met het krakende, piepfijne stemgeluid, stelde de korte periode waarin broer, vriendin en plots bevriende landeigenaar vreedzaam en lui het statige landhuis bewonen, inderdaad de hemel op aarde voor. Daarom hebben ook Malick en zijn cameraman Nestor Almendros hun hele film in een onaardse en toch wezenlijk "realistische" schoonheid gehuld. (Knack, 13.6.1979).

Terrence Malick was 31 toen hij in 1973 debuteerde met Badlands (met o.m. Sissy Spacek en Martin Sheen). Zes jaar later volgde deze film.