Baraka

De chef-cameraman van de ondertussen legendarisch geworden KOYAANISQATSI trok met een 70mm camera rond in 24 landen en maakte een indrukwekkende en bloedmooie film die de relaties tussen de mens en de natuur en de manier waarop diverse verhoudingen scheef gegroeid zijn, illustreert. Hij trok door Tokyo, New York, in het tropisch regenwoud, doorheen de brandende olievelden van Koeweit en tekent een fel contrast met de spirituele dimensie van het leven : eeuwenoude tempels met even oude rituelen, die in schoonheid onovertroffen zijn en blijven. De film wordt gedragen door authentieke muziek uit de diverse regio's én door een score van elektronisch componist Michael Stearns, met wie Fricke ook al werkte voor de IMAX film Chronos, die helaas nooit bij ons te zien was.
"Baraka" is een indianenwoord dat zoveel betekent als "adem", met een connotatie van vluchtigheid, onbestemdheid, en de titel van de film legt het accent op het eeuwige zoeken van de mens die nooit zijn bestemming zal kennen. De ondergaande en opgaande zon, de sterrenhemel, de kolkende mensenmassa's in de stad, in de moskee of in het midden van het Amazonewoud draaien rond de eeuwige vraag van wat de mens in het heelal te betekenen heeft. Baraka is een onvergetelijke belevenis voor oog en oor en wordt in Europese première voorgesteld.