Allô police (Hello, police)

"Allo police ? Pouvez-vous venir ?" Die vraag wordt in de centrale meldkamer van de politie in Charleroi ontelbare malen per dag gesteld. En vervolgens rukt een politie-auto uit naar de zoveelste klacht, echtelijke ruzie, diefstal, burentwist of mishandeling. De agenten nemen de zaak in ogenschouw en moeten snel beslissen hoe ze zullen optreden : als psychotherapeut, sociaal werker of rechter. Zelden staan mensen erbij stil wat er achter het werk van de politie schuilgaat. Vaak wordt er op ze geschimpt, zelden worden ze geprezen. Als er een fout gemaakt wordt door een politieagent is de wereld te klein. Als er een probleem wordt opgelost of een misdaad voorkomen, wordt het nauwelijks opgemerkt. Politieagenten werken op onregelmatige tijden, onder slechte omstandigheden en niet bovenmatig goed betaald. De meesten vinden het werk dat ze doen niet vervelend. ( ... ) Manu Bonmariage, bekend van RTBF-reportages, volgde de politie gedurende enkele weken in haar dagelijkse werk en getuigt van de problemen in een stad als Charleroi : alkoholisme, werkloosheid, mishandeling, diefstal, zelfmoord enz. Het had om het even welke Belgische stad kunnen zijn. Bonmariage ging daarbij te werk alsof hij zelf deel uitmaakte van de politie. Hij reed mee in combi's, ging mee op ronde en deelde de emoties van de agenten. Er is niet alleen ellende te zien in de film. Er kan ook volop gelachen worden, zij het dan soms wrang. 'Allo Police' heeft soms het karakter van een tragikomedie. Uit opnamemateriaal van meer dan 10 uur werd een film gemonteerd die het dagelijks leven in een teloorgegane industriestad van dichtbij volgt, en die de dagelijkse problemen van zovelen in hun soms schrijnende wrangheid aan het licht brengt. Daarmee is 'Allo Police' een knap voorbeeld van hoe een documentaire tegelijk boeiend, instructief en revelerend kan zijn zonder belerend of pamflettair te zijn. (vrij naar De Morgen)