Arnaud Rebotini x Helena Wittmann
The Swell
Arnaud Rebotini
De in 1970 in Nantes geboren Arnaud Rebotini droomde ervan een Franse James Brown te worden. “Maar ik had niet eens diens unieke timbre”, zegt hij nu daarover. Dat belette niet dat Rebotini songwriter, zanger, producer en dj werd en uitgroeide tot een icoon van de Franse techno- en electroscène. Hij wordt geprezen omdat hij in staat is om “oude” technomuziek nieuw leven in te blazen. Hij zit daarbij schrijlings op allerlei genres en bracht het al voor mekaar om elektronische muziek te laten versmelten met een kamerorkest. Onder de naam Black Strobe trekt hij volle clubzalen.
© 120 battements par minuteLaurent Cantet benaderde hem voor de muziek van Entre les murs maar tot een samenwerking kwam het niet. Robin Campillo, coscenarist van Entre les murs, contacteerde Rebotini voor zijn filmdebuut Eastern Boys en later voor zijn 120 battements par minute. Voor deze film waarin activisten opkomen voor aidsslachtoffers won Rebotini de César voor beste muziek. Tachtig procent van de score was al geschreven voor de opnames en bestond onder meer uit housemuziek van de jaren negentig aangevuld door klassieke instrumenten als harp, klarinet en strijkers. Zijn jongste score componeerde hij voor Occhiali Neri (Dark Glasses) van Dario Argento.
Helena Wittmann
Helena Wittmann, op 5 oktober 1982 geboren in de Duitse stad Neuss, wordt niet graag een filmregisseur genoemd. Zij verkiest de term filmmaker, omdat die het best omschrijft waarmee ze bezig is. Als kind hield ze al van film en liep ze stage bij een fotograaf, maar het was nooit vooral de technische kant van beeldcreatie die haar interesseerde. Beeldvorming was altijd een manier om de wereld om haar heen te begrijpen, om te kaderen en haar positie ten opzichte van het onderwerp te vinden en om beelden vast te leggen, stilstaande en bewegende beelden. Dit leidde niet tot klassieke filmstudies, want ze opteerde in 2007 voor de richting film aan de Universiteit voor Schone Kunsten in Hamburg. Wittmann staat open voor alle filmgenres en zoekt alleen maar de gepaste vorm om wat haar bezighoudt uit te drukken.
Te oordelen naar de twee speelfilms die ze draaide, lijkt dat de zee en de oceaan te zijn. In Drift uit 2017 wordt de zee geleidelijk aan de verteller tijdens de overtocht die een vrouw maakt naar haar vriendin in Argentinië. De invloed van de zee is eveneens een thema in Human Flowers of Flesh waarin een vrouw en vijf mannen van Marseille naar het hoofdkwartier van het Vreemdelingenlegioen varen in Algerije. Een voorbeeld ook van haar eigen “maakwerk” want naast script en regie is ze ook verantwoordelijk voor de fotografie en de montage. Die verzorgt ze ook soms voor haar collega’s. Haar eigenzinnig en verrassend geëxperimenteer vol met culturele referenties maakt haar tot een boeiende persoonlijkheid naar wie graag wordt geluisterd.
