Franco Lolli, regisseur van 'Gente de Bien' aan het woord

In gesprekken na de première van de debuutfilm van de Columbiaan Franco Lolli in Cannes dit jaar vielen al snel de namen Jean-Pierre en Luc Dardenne, maar ook Vittorio De Sica, naar wiens 'Ladri di biciclette' Lolli op het einde verwijst.

De ongemakkelijke situatie waarin vader en zoon in 'Gente de bien' verzeild geraken is weliswaar van een ander kaliber dan de zoektocht naar de gestolen fiets van de anders werkloze pater familias in de Italiaanse klassieker. Maar ook Lolli vertelt in 'Gente de bien' een pakkend verhaal van armoede en klassenverschillen. Kort samengevat ontfermt een gegoede vrouw zich in de film over de zoon van haar klusjesman, nadat die eerste met zijn hand in de koektrommel is betrapt. Aanvankelijk gaat alles goed, tot de verschillende achtergronden van de personages hun relaties onder hoogspanning zet.

Lolli gaat enorm subtiel te werk en de karaktertekeningen zijn bewonderenswaardig complex. Niemand is overdreven sympathiek of onsympathiek, maar er is ook niemand waaraan je je niet een klein beetje ergert. "Dat maakt er echter nog geen slechteriken van", vertelt Lolli, die geen boodschap heeft aan regisseurs die sommige personages overduidelijk niet lusten. "Ik probeer elk personage met liefde te behandelen, hoe onhebbelijk sommige ook zijn. Uiteindelijk proberen ze allemaal maar gewoon te overleven - financieel of emotioneel". Het is precies dat meevoelen dat van 'Gente de bien' een verrassend eerlijke en vaak ook erg herkenbare trip maakt.