Voices (Voices)

Een film die bij velen het befaamde "David and Lisa” van Frank Perry ('63) zal oproepen. Het is een psychologisch en sociaal portret van de stad en de omgeving waar het verhaal zich afspeelt: New York en zijn industriële voorstad Hoboken, en meer bepaald de achterbuurten. Het hoofdpersonage, de jongeman Drew, treedt als de muzikant op in de plaatselijke kroeg. Zo ontsnapt hij aan zijn familie, die meer op een gekkenhuis lijkt dan op een normaal gezin. Zal dit wel een andere wending nemen, wanneer hij verliefd wordt op een doofstom meisje, dat er van droomt ooit danseres te worden… Dit tema ruikt duidelijk naar melodrama. We staan natuurlijk wel ver van de vlammende melo’s der jaren ‘50 van o.a. Don Siegel waar Rainer Werner Fassbinder zo van houdt. Hier is het functionele esthetiek die door nieuwkomer Robert Markowitz aangewend wordt voor een vernieuwing van het melodrama. Er is een vrouw die lijdt, en in de logika van het melodrama doet de liefde wonderen: de vrouw is niet meer de overwonnene als ze zich in haar situatie aanvaardt. Dit wordt in “Voices” tot het uiterste gedreven: zij is dus doofstom, wil danseres worden, hij is muzikant. Wat doet men niet allemaal als men verliefd is? De ene overtuigt de andere, in dit geval het geloof een beroepsdanseres te worden en een normaal leven te leiden.

“Voices” stelt zich duidelijk op als een optimistische film: beide jonge mensen zullen hun limieten doorbreken, Rosemary voor de dans, Drew voor de muziek. Rosemary leeft in een burgerlijk milieu, vol van WASP-mentaliteit (White Anglo-Saxon Protestant) en moeder hoopt op een goed huwelijk, in dit geval met een burgerlijke doofstomme. BIj Drew is de situatie heel anders, de muziek is bij hem de enige uitweg op te ontsnappen aan zijn armoede, aan zijn realiteit, om de sociale barrières tussen hem en Rosemary te doorbreken. Zelfs wanneer Robert Markowitz gebruikt maakt van beproefde recepten, is het zijn verdienste ze aan te passen aan de smaak van de dag. “Voices” ziet er op het eerste gezicht onecht, vals, overdreven uit. Toch is deze film niet ontsnapt uit de “roze kinematheel”; hij raakt ons allen daar waar we gevoelig zijn: “Voices” illustreert de tegenspraak gevormd door enerzijds het verscheurend individualisme van het westers kultureel sisteem en anderzijds de nostalgie naar de geslaagde en gelukkige liefde.