The Whales of August

Twee legenden in een film: Lilian Gish en Bette Davis! Allebei behoorlijk op leeftijd maar als actrices nog steeds 'highly professional' en als persoonlijkheden nog steeds ijzersterk. In deze film van Lindsay Anderson zijn zij twee zusters die jaarlijks de zomer gaan doorbrengen in een huisje in Maine (Noordoosten van de USA) aan de kust waar in augustus de walvissen voorbijtrekken. Libby Webber, die eigenares is van het huisje, is de zwakste van de twee : zij is vrijwel blind en zij is snibbig geworden, kan zich niet goed meer behelpen en lijkt het liefst op alles te willen kankeren. Haar zuster Sarah Louise daarentegen is nog zeer kwiek en bij de pinken, en zij vertroetelt haar zuster, al heeft ze het wel eens moeilijk met haar grillen. Zij is steeds druk in de weer en heeft geen tijd voor geknies. Het is ook zij die het meeste plezier heeft aan de talrijke bezoeken van hun buurman, meneer Maranov (Vincent Price), een beschaafde Rus op leeftijd die lijdt aan vlagen van heimwee naar zijn vaderland. Maranov is een charmante man die wel een oogje heeft op Sarah , maar daar wil Libby weer niets van weten. Voorts is er de klusjesman die ervan droomt het huisje eens grondig te vernieuwen o.m. door er een groot raam in te steken zodat er meer licht binnenvalt en zodat ze de zee beter kunnen zien. Sarah ziet daar wel wat in, maar Libby schudt de idee snibbig van zich af.

The Whales of August is een film waar je geen vuurwerk van moet verwachten. Je moet gewoon genieten van de twee oude dames en hen observeren. Al gauw raak je vervuld van een licht meewarige sympathie omdat zij zo echt zijn, zo menselijk en op hun manier zo aardig. Dat de rollen gespeeld worden door twee actrices die een groot deel van de geschiedenis van de film hebben doorgemaakt maakt de aantrekking van deze film nog groter. Het is beslist een verdienste van Lindsay Anderson, een regisseur die zeer veel theaterervaring heeft, dat hij zijn actrices precies heeft waar hij ze wilde hebben. Overigens mag niet vergeten worden dat het geen lachertje is een film te maken waarin zo weinig ‘gebeurt’. Daarnaast ligt een vergelijking met een film als On Golden Pond voor de hand, maar wat een verschil: geen kruimeltje sentimentaliteit, geen zeemzoeterige oudjes die op onze traanklieren moeten werken maar mensen van vlees en bloed zoals onze eigen grootouders. The Whales of August is een ontroerende film voor alle leeftijden.