The Great Santini

Kolonel Wilbur ("Bull") Meechum is een harde kerel. Het U.S. Marine Corps stroomt door zijn aderen. Hij is hard voor zijn mannen, zijn gezin, zichzelf. Eens, in de goede grote oorlog tegen Hitler, was Bull een echte "ace" met een heldhaftige "nom de guerre": de Grote Santini. Nu, in 1962, wanneer enkel de politici oog in oog komen te staan met de vijand, blijft Bull van enig betekenisvol werk verstoken. Hij organiseert oefenvluchten in de lucht boven Beaufort, South Carolina. Hij zou even goed een schietstand kunnen uitbaten op de kermis. Dus brengt deze "oorlogsheld zonder oorlog" zijn vechtlust mee naar huis. Hij vindt geen rust, zelfs niet in de armen van zijn liefhebbende, moegevochten vrouw. Zijn vier kinderen moeten de beste en de slimste zijn; zij moeten uitblinken in sport maar mogen hem niet evenaren, laat staan overtroeven. Zij moeten zijn zoals hij is; zijn oudste zoon zal ooit hem worden. Het leven is een slagveld, en het vaderschap is de voortzetting van de oorlog met andere middelen. THE GREAT SANTINI is een film met ouderwetse eigenschappen. Hij meent het ernstig met zijn personages en hun plaats in het Amerikaanse leven. Hij stelt de kijkers mensen voor die hij mee naar huis kan nemen, omdat zij er altijd al waren. Lewis John Carlino heeft Pat Conroy's roman geadapteerd zonder veel filmische elegance, maar de ongekunsteldheid dient het onderwerp en benadrukt drie prachtige vertolkingen: Blythe Danner als de soepele, veerkrachtige Lillian Meechum; Michael O'Keefe als de 18-jarige Ben, zijn vaders kruis en trots; en vooral Robert Duvall als de razende Bull die alles kan, behalve zijn gevoelens uitdrukken tegenover de mensen waar hij van houdt. (Time, 1.9.80)
Geschreven en geregisseerd door een gewezen, niet ongetalenteerde dramaturg, naar een autobiografische roman van Pat Conroy (CONRACK was ook naar een boek van hem), is dit een onevenwichtig werk dat nochtans genoeg waardevols bevat om het bekijken waard te zijn. Carl ino's toneelervaring helpt bij de persoonlijke konfrontaties en er zijn ogenblikken van sappig familiaal gescherts, evenals een paar dramatische scènes tussen vader en zoon die onstuimig, verontrustend en uiteindelijk erg ontroerend zijn.
(National Review, 5.12.82)