Tengo sueños eléctricos (I Have Electric Dreams)

“Ik heb elektrische dromen”, de poëtische titel van Valentina Maurels Tengo sueños eléctricos, is ontleend aan een onvoltooid gedicht in het verhaal van de film geschreven door Martín, de vader van protagonist Eva. Haar bewondering voor hem is groot, hoewel het lijkt alsof Martín nog echt volwassen moet worden terwijl Eva zelf volop aan het groeien is. Nu haar ouders gescheiden zijn, hoopt zij hem te helpen aan een nieuw appartement, voor hun tweetjes. Weg van haar zusje en moeder, die de zestienjarige puber onuitstaanbaar vindt. Dochter en vader delen woede, verwarring en verzet. Gekwetst snakken ze beiden naar affectie, maar de elektriciteit in hun hoofden en harten zet hun relatie onder hoogspanning. Zullen ze samen voor altijd onaf blijven, zoals zijn gedichten?

Tengo sueños eléctricos verruimt het coming-of-ageverhaal naar een geschakeerd en ontvlambaar dubbelportret. Met veel begrip voor het veranderende lichaam en de verlangens van het vrouwelijke hoofdpersonage. Dat sierde Valentina Maurel eerder al in haar voor Cannes geselecteerde kortfilm Lucía en el limbo (2019). In een interview met Variety toen zei de Costa Ricaans-Franse cineast te houden van intimistische cinema die sterk verankerd is in personages, disfunctionele jongeren en volwassenen in conflict met zichzelf. Als invloeden noemde ze onder meer filmmakers Claire Denis (Chocolat, 35 Rhums) en Lucrecia Martel (La niña santa). Maurel studeerde af aan de Brusselse filmschool INSAS en deze eerste langspeler is een coproductie met België. Het verhaal van de seksuele ontluiking en ontvoogding van een jonge vrouw doet denken aan een ander Costa Ricaans debuut met een Belgische link uit de competitie van Film Fest Gent vorig jaar, Clara Sola van regisseur-scenarist Nathalie Álvarez Mesén.

Met Tengo sueños eléctricos won Valentina Maurel de prijs voor beste regie op het filmfestival van Locarno. Ook acteurs Reinaldo Amien (Martín) en Daniela Marín Navarro (Eva) vielen in de prijzen voor hun onverschrokken vertolkingen. Maurel observeert hun personages zonder te oordelen, als ooggetuige van een innerlijke, soms onuitgesproken oorlog. “Een kudde wilde beesten met dromen over menselijkheid”, zo gaat het titelgedicht verder, “soms heb je meerdere levens nodig om dit te begrijpen.”