Stadt der verlorenen seelen (City of Lost Souls)

BIOGRAFISCHE NOTA
De Berlijnse undergroundfilmer Rosa von Praunheim (1942; eigenlijke naam: Holger Mischwitzky) studeerde aan de kunstakademies van Offenbach en Berlijn. Hij werkte o.a. samen met Werner Schroeter, maakte in 1967 zijn eerste film VON ROSA VON PRAUNHEIM en is sterk gekant tegen elke vorm van professionaliteit in de zin van gladde en technisch perfecte films.

Stadt der Verlorenen Seelen
Zelf deel uitmakend van de Berlijnse undergrondsien is kineast Rosa Von Praunheim vooral geïnteresseerd in allerlei marginale typen. Als personages kiest hij altijd weer mensen die zichzelf spelen in een verhaal dat hij speciaal voor hen maakte op basis van de improvisaties die zij voorspeelden voor een video-kamera. Von Praunheim: "Op 1 nacht draaiden wij meer dan 30 scènes, die alle té gek waren niet omdat het hier een leugenachtige show betrof maar omdat alles zo echt, vitaal, doorleefd en schaamteloos was". Later schreef hij de scènes van de videobeelden af, kortte ze in, ordende ze en lastte er foto's tussen. Dat draaiboek diende hij in bij de Westduitse TV en klaar was kees ("Iedereen daar weet toch dat mijn gave is met excentrieke typen te werken"). En excentriek zijn zijn personages! In Berlijn ontmoette von Praunheim Judith Flex een Amerikaanse actrice die een erotisch trapezenummer in een discotheek deed maar van haar partner wou scheiden omdat hij verliefd was geworden op een mooie jongen. Von Praunheim nam haar op in zijn huis en leerde via haar een groep Amerikaanse figuren uit de showwereld kennen: de transsexuele Jayne County die haar uiterlijk naar Jayne Mansfield heeft gemodelleerd, Gary, een zwarte erotisch-magische danser die 's zomers schaars gekleed de Berlijnse straten pleegt op te luisteren, Tara O'Hara, een stripteaseuse met een penis en de Cubaan Joaquin La Habana die zich in zijn glittershow presenteert als een "androgyne persoonlijkheid"…

Rond en met hen maakte Von Praunheim STADT DER VERLORENEN SEELEN, een film over een samenraapsel van minderheden: transsexuelen, zwarten, homo's, zangers en acrobaten die in pension Stardust wonen (Rosa von Praunheims eigen tot een hotel omgetoverde woning waar in augustus 1982 de opnames startten). Wat von Praunheim laat zien zijn figuren die hij bewondert omdat “ze leven en niet op routine teren” en die in een vreemd land hun bizarre beroepen blijven uitoefenen en geen duimbreed wensen toe te geven aan de burgerlijke druk. “Mij interesseert het broze, het spontane, het hartelijke in hen.” STADT DER VERLORENEN SEELEN heeft iets van een revue maar heeft het meeste weg van een kitscherige show met ettelijke leuke tot zeer leuke momenten, die vooral drijven op het bizarre van de kleurrijke akteursgilde, op de swingende muziek, en op de innemende stem van vertelster Judith Flex.