Spaceballs

Ergens in het holst van het heelal, waar intriges slordig gekrabbeld rondslingeren tussen melkwegen, begon ooit de strijd tussen de aardigste wezens en de gemeen­ste en die strijd is nog steeds aan de gang. Hoofdstuk 11: de ruimteballen zijn de wanhoop nabij. De slechte leiders van de planeet Ruimtebal, die hun hele kostbare atmosfeer domweg hebben verknoeid, smeden nu een plan om bij hun vrede­lievende buur, de planeet Druidia, elke zucht lucht weg te roven. De geslepen heerser op Ruimtebal, president Skroob, geeft het vlaggenschip van zijn sterrevloot, dat onder leiding staat van lord Dark Helmet de opdracht om Hare Zeer Ver­wende Majesteit Prinses Vespa te ont­voeren.

Maar Skroob heeft natuurlijk niet gedacht aan de smeerlaphuurling, Lone Starr, zijn co-piloot Barf, de haardos van Ruimtebal, de dappere druïde van Druidia, genaamd Dot Matrix en de kracht van de Schwartz. Na de western in de rug te hebben ge­schoten met Blazing Saddles, het kasteel van Young Frankenstein te hebben be­stormd en naar de wortels van High Anxiety te hebben gezocht, stoot Mel Brooks nu door tot de uiterste grenzen van het universum. Spaceballs (in feite Ruimtekloten ) bevat alle ingrediënten van een typische parodie; expliciete verwij­zingen naar en dito overdrijvingen van voorbeelden, gelardeerd met eigen toe­voegingen en wijzigingen met het opzet de kijker aan het lachen te krijgen. In Brooks' film zal hier en daar al eens een grapje de mist ingaan als je weinig zin hebt voor joodse humor en als je de voor­beelden niet kent. Maar zelfs dan nog blijft Spaceballs een plezierige, typische Mel Brooks film. Wie overigens aandachtig de lijst van de medewerkers erop naleest zal vaststellen dat Mel Brooks niet de minste sterren aan de filmhemel heeft aangetrokken voor Ruimteballen. Immers, zo vindt Mel Brooks, moet geslaagde satire en parodie beroep doen op het uitzicht, de sensatie en de effecten van het origineel. (persmap)