Resurrection

Als een kaars die niet brandt en dus nooit uitdooft, heeft de mensheid in het verhaal van Resurrection de daad van het dromen opgegeven om eeuwig te kunnen leven. Wie dat in het geheim toch blijft doen, verstoort de stroom van de tijd en dient daarom uit de slaap te worden gehaald. Belast met zo’n taak is een vrouw (de gevierde Taiwanese actrice Shu Qi) met de gave om waarheid te onderscheiden van illusie. Wanneer ze stoot op een monsterlijke man (de Chinese superster Jackson Yee), gekweld zoals de klokkenluider van Notre Dame, met dan wel geen bult maar een filmprojector in z’n rug, besluit ze uit medelijden diep in zijn droomwereld te duiken.

Klinkt behoorlijk wild? Hoe vaak ook cinema dood wordt verklaard, het medium weet telkens weer te herrijzen. Resurrection verkwikt de meer dan een eeuw oude kunstvorm met de nieuwsgierige, verliefde en verwonderde blik van een jongeling. In die bezieling voel je de hand - en het hart - van de Chinese dichter, fotograaf en autodidactische filmmaker Bi Gan. In Cannes kende de jury hem een Speciale Prijs toe. Eerder al dompelde hij het festivalpubliek onder in het surrealistische rijk der dromen via Long Day's Journey into Night (FFG2018), naast de korte films A Short Story (FFG2022) en Shards of Moon (FFG2023), opgenomen ter ere van Film Fest Gents vijftigste verjaardag. Deze keer neemt de regisseur je mee op een bezwerende, visueel verbluffende en zintuiglijke zoektocht doorheen het collectieve en persoonlijke (film)geheugen.

Hoewel opgetrokken uit zes hoofdstukken, overeenkomstig elk van de zintuigen én de geest, kruist Resurrection onbegrensd door zo’n honderd jaar geschiedenis geworteld in Chinese cultuur en liefde voor cinema. Met een eindeloze inventiviteit roept Bi Gan de verbeeldingskracht op van moderne fantasten als Guillermo del Toro, Terry Gilliam, Jean-Pierre Jeunet en Guy Maddin. Tijdperk na tijdperk baadt in het expressionistische licht-, schaduw- en kleurenspel van cinematograaf Dong Jinsong, versterkt door de magistrale art direction en de donkere elektroklanken van het Franse duo M83. De dromer neemt daarbij telkens een andere gedaante aan. Zonder veel van een anker of kompas maakt het de duizelingwekkende reis des te avontuurlijk. In het spiegeldoolhof van de film is verloren lopen nog nooit zo spannend geweest.