Parenthood

Na het overrompelend spektakel van 'Willow' gaat Howard de familiale toer op met een bijzonder rijke, aangename en 'uit-het-leven-gegrepen' film over het wel en wee van ouderschap. De oude Frank (Jason Robards) heeft vier kinderen, die nu volwassen zijn en elk op hun manier ouder zijn. Het meesterlijke van deze film is nu dat hij zowat àlle registers aanslaat, gaande van komedie tot melodrama, psychologische relatieschets tot quasi-karikaturale familieschets, van een lach tot een traan, met een happy-end. Gil (Martin), de oudste, is gedreven door de wil om 'het beter te doen' dan zijn eigen vader. Hij en Karen (Steenburgen) trachten de problemen met de kinderen samen, moedig, op te lossen. Nathan is een college-freak die vindt dat zijn driejarige dochter beter zal worden met intensieve scholing. Het kind leest Kafka en overpeinst ernstige wiskundige problemen. Helen (Wiest) zit met het meest nijpende probleem: zij is gescheiden en haar twee adolescente kinderen groeien haar boven het hoofd. En dan is er Larry (Hulce), de mislukkeling die met 27 jaar terug bij zijn vader gaat wonen en die blijkbaar in zeer netelige papieren zit. Stamvader Frank zal zich, doorheen de problemen van zijn kinderen, leren verzoenen met zijn eigen falen als vader. Parenthood is geen traktaat over opvoeding, maar iedereen in de zaal, ouder, kind of grootouder, kan er ergens wel zichzelf in herkennen. Talloze situaties zijn, hoewel soms heel komisch of pijnlijk, altijd wel herkenbaar. De acteurs in deze film zijn stuk voor stuk perfekt gekozen. Allen hebben zij komische en ernstige rollen gespeeld en zij slagen er dan ook perfect in de twee registers met elkaar te combineren. Steve Martin is echter de beste van allemaal: bij tijden voert hij zijn nummertjes op, maar hij weet net zo goed te boeien als bezorgde en gekwelde vader die met zijn zoon geen raad meer weet. Voor de historici: Parenthood was de eerste film gedraaid in de nieuwe Universa! Studio's in Orlando, Florida. (wp)