Padre nuestro

In de winter van zijn leven keert een Spaanse curiekardinaal naar zijn geboortestreek terug om in vrede met zichzelf te kunnen sterven. Vóór hij priester werd, had deze man een natuurlijk kind, een dochter, verwekt. Jarenlang had hij dit zondige verleden weggecijferd, maar aan het einde van zijn leven wil hij rust in zijn ziel brengen. Eenmaal ter plekke begint hij aan een kalvarietocht die zowel bij hem als bij zijn familie oude wonden zal openrijten, om te eindigen bij een pragmatische verzoening. De bij ons onbekende regisseur Francisco Regueiro bouwde zijn film op als een lyrische Tavianiprent maar doorspekt met een dosis bijtende (anti-clericale) humor. Zijn dochter bv. is een dorpshoer en nam uit onmin met haar vader de naam "la cardenala" aan. Dit subgegeven had tot gemakkelijke vulgariteiten kunnen leiden, maar deze vader-dochterconfrontatie groeit uit tot een gevoelig en aangrijpend hoogtepunt van de film. Een en ander werd mogelijk gemaakt door de briljante vertolkingen van Fernando Rey, Francisco Rabal en Victoria Abril.
(R. Pede in Film & Televisie, juli 1985)

"Dit is het verhaal van een man die een man wil zijn. Hij heeft begrepen dat hij nooit een écht individu is geweest. Het is het verhaal van een oude kardinaal die zichzelf op de drempel van de dood vindt en naar zijn jeugd terugkeert om vergiffenis te vragen." (F. Regueiro)

Francisco Regueiro (°1934) is afkomstig uit Valledolid en is behalve regisseur ook schilder en schrijver. Als filmmaker debuteerde hij in 1962 met Sor Angelica, Virgen. Zijn El Buen Amor (1963) en Amador (1965) waren ooit te zien op het Festival van Cannes. Het was geleden van 1975 (Las Bodas de Bianca) dat hij nog een film maakte.