Mishima: A Life in Four Chapters

Mishima Yukio (1925-1970) behoort met Kawabata en Tanizaki tot de top van de na-oorlogse Japanse literatuur. Maar Mishima is, meer nog dan dat, een van de meest controversiële schrijvers uit de 20-eeuwse wereldliteratuur, berucht om zijn privé-leger, waarmee hij het oude Japan in ere wilde herstellen. Homofiel, lichamelijk, geweldig, reactionair en tegelijk een auteur van tedere boeken als Bloesems over Uta-Juma - vol tegenstrijdigheid. Zoiets moet een man als Paul Schrader, die zelf immers een man van tegenstrijdigheden is, wel aangetrokken hebben.

George Lucas en Francis Coppola hielpen hem aan het geld om deze film te maken. En hij heeft het goed gebruikt: een hoofdacteur als Ken Ogawa (van De Ballade van Narayama), muziek van Philip Glass en meesterlijke decors van Eiko Ishioka staan borg voor een esthetiek die we heden ten dage enkel nog in de opera terugvinden. Het is een intellectuele film geworden, waarin Schrader niet het levensverhaal vertelt, maar waarin hij vanuit 25 november 1970, toen Mishima seppuku pleegde (rituele zelfmoord), terugblikt naar de jeugd (in zwart-wit beelden) en aspecten van Mishima's figuur belicht via ensceneringen uit drie romans. Zo krijgen we vier secties in de film : 1. Schoonheid (Het gouden paviljoen) - 2. Kunst (Het huis van Kyoko) - 3. Actie (Ontsnapte Paarden) en 4. Harmonie van pen en zwaard, met zijn zelfmoord. Onder druk van Mishima's weduwe, die slechts na lang aarzelen toestemming gaf tot, het maken van de film, wordt zijn homofilie sterk op de achtergrond gehouden. Uiterst rechts in Japan is alleszins niet erg opgezet met dit werk.
(Vrij naar produktienota's)

Paul Schrader (° 1946) stamt uit een streng gereformeerd milieu, waar kunst 'des duivels' was. Dat voelen we in zijn meeste werken - scenario's (Taxi Driver, Obsession, Yakuza en Raging Bull) en films (Blue Collar, Hardcore, American Gigolo en Cat People).