Mijn vader woont in Rio (My father lives in Rio)

Een juweeltje dat de vergelijking met ‘My Life as a Dog’ best kan doorstaan. Je zou kunnen stellen dat beide films, die in feite als kinder- of jeugdfilms werden gecatalogeerd, net zo goed voor volwassenen bestemd is. Ook in deze film gaat het om een kind in de hoofd-rol, en ook hier gaat het erom hoe de verhouding met de wereld van de volwassenen bepalend is voor de werkelijkheidsbeleving van dat kind.
Liesje is een meisje van negen à tien dat bij haar moeder woont. Tot voor kort was daar ook grootvader, een man aan wie ze erg gehecht was, maar die is nu overleden. Haar vader, Jacques, is er niet: hij woont, zo zegt Liesjes moeder, in Rio de Janeiro, waar zij hem destijds ontmoet had maar van wie ze was weggegaan uit heimwee naar Holland. Lies onderhoudt een drukke briefwisseling met Jacques en ze vertelt hem hoe ze ernaar verlangt hem te zien. Het album met heel zeldzame zegels dat ze van haar opa geërfd heeft zal ze verkopen om zo een ticket naar Rio te kunnen kopen. Moeder, die niets van dat idee wil horen, heeft een verhouding met meneer De Bruin, een man die het goed met Liesje voorheeft. Het zal haar echter niet beletten haar plan ten uitvoer te brengen. Mijn vader woont in Rio is een milde, weemoedig-humoristische film die overtuigt door zijn soberheid, zijn directheid en ondubbelzinnigheid. Hij toont hoe 'het leugentje om bestwil' een diepe breuk in het vertrouwen van een kind kan veroorzaken en hoe dat tot pijnlijke teleurstellingen kan leiden. Sombogaart, die hier als langspeelfilmer debuteert, scoort meteen raak en levert één van de meest opmerkelijke films in het Nederland van de laatste jaren af. (wp)
In een onnadrukkelijke, zorgvuldig opgebouwde omtrekkende beweging wordt het feitelijk thema uitgespeeld. De details van het verhaal kunnen beter al kijkend worden ontdekt, maar alles draait om een simpele waarheid. De film onttrekt zich aan de schema's, clichés en vakjes die de Nederlandse film zo voorspelbaar maakten. (Hans Beerekamp in NRC, 3.5.89)