Melancholia

Voor Andy Engel is deze film een soort therapie geweest. Het is een film over -en wij citeren: "Mijn generatie. De generatie geboren tijdens of net na de oorlog. In Duitsland. En tegelijker tijd is het een film over een Duitser die welbewust langer buiten Duitsland dan erin heeft geleefd. En hoewel ik dat eigenlijk niet wil moet ik toegeven dat het om mijn land gaat. Dat ik ermee moet leven. En er slecht mee leef. Ik maakte deze film omdat ik dat al lang wilde. En omdat ik van thrillers houd -romans of films -heb ik mijn film de vorm van een thriller gegeven -ergens tussen Deighton en Camus." Engel is inderdaad een Duitser, maar hij leeft en werkt al lang in Groot-Brittannië. Een autobiografische ondertoon is dus zeker aanwezig. En die ondertoon is bitter, terneergedrukt, somber en melancholisch. David Keiler is een Duitse kunstcriticus ergens in de veertig, die al lang in London leeft en werkt. Tijdens de jaren zestig, toen hij student was, was hij actief bij een politieke beweging, maar nu is hij netjes verburgerlijkt. Zijn beste vriendin, Catherine Frank, geeft hem de raad zich terug te trekken naar Toscanië, om daar in alle rust zijn boek af te werken. Maar dan wordt hij opgebeld door een oude vriend, Henning Van Garlach, alias 'Manfred'. Hij maakt bij Keiler weer iets van het verleden wakker, vooral door zijn vraag of Keller hem wil helpen een Zuidamerikaanse dokter, Vargas, te doden, omdat die mensen folterde en vermoordde met het militair regime. Vargas komt naar Londen voor een internationaal congres ... Engels film is zwijgzaam, ingehouden en ademt de frustraties van zijn hoofdpersonages uit. Langzaam zien we hoe de leegte, het falen, de schaamte het haalt op het handelen, op het oordeel, op de twijfel. Melancholia is een meeslepende, knappe en diepzinnige film die door menig veertiger en dertiger niet verkeerd begrepen kan worden.