Ludwig – Requiem für einen jungfräulichen König (Ludwig - Requiem for a Virgin King)

Deze film werd door een frans kritikus bestempeld als het meest originele werk dat de Duitse cinema de laatste dertig jaren heeft afgeleverd. Syberbergs 'Ludwig' is van een zeer hoog niveau, wat van Visconti's "Ludwig! bepaald niet kan gezegd worden. De door Syberberg gefilmde visioenen over het leven van de Beierse koning zijn ongeëvenaard en ‘onvergetelijk. De zwoel erotische omgeving van Wagners muziek en operadekors, de surrealistische tableaus en de hallucinaties van deze koning zijn op een haast tastbaar visuele manier verbeeld. Iedere scene is het resultaat van tot in de perfektie uitgevoerde opnamen.

De door Syberberg geënsceneerde visioenen en gedachten van Ludwig II moeten in de film als “ironisch-pathetische verbindingen" uitgelegd worden, ontworpen in de zwoel-pompeuze omgeving van Wagners operadekors. Syberberg trekt zich niets aan over wat historici over Ludwig hebben vastgelegd.

Wat Syberberg beslist niet nalaat, is weer te geven wat zich links en rechts van deze tijd afspeelde. Toen Ludwig in 1864 gekroond werd, richtte Marx de eerste internationale op. Drie jaar later, toen Ludwig nu twijfelde of hij Tristan of Isolde was, werd in Mexico Keizer Maximiliaan doodgeschoten. In het jaar dat Ludwig de eerste stenen liet leggen voor zijn kastelen Neuschwanstein en Linderhof, werd de sociaal-democratische
partij opgericht. In 1871 laat Bismarck Wilhelm 1 tot Keizer van Duitsland verkiezen, en in hetzelfde jaar was de première van "Wacht auf, Verdammten dieser Erde!!". Dit àlles wil toch iets zeggen. Het komt allemaal aan de oppervlakte door de pertinente weigering van Syberberg's Ludwig deze dingen waar te nemen. Enige zaken in de film die men niet van deze Ludwig verwachtte zijn:
- een kleine jongen, Ludwig, echter met een baardje.
- Ernst Rôhm, (Hitlers SA-chef, in 1936 in de Nacht der Lange Messen vermoord), een rol gespeeld door de man die ook de rol van de fascinerende hofkapper Hoppe en van de achterbakse lakei Mayr speelt.
- de drie Schikgodinnen, deze drie onheil veroorzakende vrouwen komen later in de film terug als hoftoneelspeelster Bulyovskj, die eens op Ludwigs bed gezeten heeft, en Sissi en Lola Montez.
- Winnetou gespeeld door dezelfde akteur als Kainz.
- Karl May als Bosgeest.
- Wagner in twee gestalten: als lilliputter met een kromme neus en als afgetobde vrouw.
- Bismarck al fietsend.
- Kroonprins Wilhelm van Pruisen als geile rokkenjager,
- Hitler, een tango dansend,
- De twintigdeeuwse bezoekers van Ludwigs kastelen.

De surrealistische tableaus (bv de prinsen aan Ludwigs hof zijn aan het einde langharige rockers op denderende motoren) en de hallucinaties worden op een zeer artistieke manier verbeeld. Op een zeer geraffineerde manier spreken de akteurs een kunstmatige taal. Iedere scene is een tot in de puntjes uitgewerkte choreografie.

Syberberg kopieerde scenes uit Eisensteins 'Iwan de verschrikkelijke', uit Fritz Langs ‘Die Nibelungen', en uit Jean Cocteau's 'La Belle et la Bêté'. Aan het einde van het tweede deel van de film: ‘de nachtmerrie van een droomkoning' wapperen rode vlaggen in de wind. Ludwig, jodelend in een korte leren broek, wordt op een guillotine onthoofd.

Deze Ludwig is werkelijk ANDERS.. Zelfs als men de toespelingen niet snapt, is het geheel zo mooi, dat het eenvoudig moet overkomen.