Libertad

De Catalaanse regisseur-scenarist Clara Roquet maakte eerder enkele tv-series en twee kortfilms, Les bones nenes (2016) en El adiós (2015). Net als die laatste draait ook de plot van Libertad, haar langspeeldebuut, rond een vrouwelijke immigrant die de zorg draagt voor een bejaarde. De Spaans-Belgische coproductie Libertad werd geselecteerd voor de Semaine de la Critique op het voorbije filmfestival van Cannes.

In Libertad fungeert de Colombiaanse dienstmeid Rosana als schakel tussen twee totaal verschillende maatschappelijke klassen. Bovendien draagt ze de last van Libertad, haar rebelse tienerdochter. Toen Libertad nog klein was, werd ze verlaten door haar moeder, die in het buitenland ging werken.

Nu is Rosana de huishoudhulp van een grootmoeder, Ángela, die lijdt aan Alzheimer. Ángela’s familie wordt opgetrommeld om samen de zomervakantie door te brengen in hun ouderlijk herenhuis aan de Costa Brava. De familie Vidal bestaat uit drie generaties: er is grootmoeder Ángela en haar dochter Teresa. En er is Nora, de kleindochter. Het veertienjarig meisje vindt haar plaats niet in de familie: te oud om nog met kinderen te spelen, te jong om bij de volwassenen te horen, en te gereserveerd om los te breken uit haar gouden kooi.

Nora is even oud als Libertad, maar leidt een totaal ander leven. Ze komt uit een bevoorrecht nest, dat haar beschermt tegen de buitenwereld. Het meisje raakt geïntrigeerd door Libertads spontaniteit en temperament. Ze overtuigt Libertad om haar mee te nemen op haar avonturen. Algauw ontstaat er tussen de twee een innige, geheime vriendschap, die de klassenverschillen op scherp stelt. Het leidt ook tot een onvermijdelijke confrontatie met hun moeders.

Roquet, die inspiratie putte uit haar eigen jeugd, toont met Libertad wat een uitstekend scenarioschrijver ze is en echoot de sensitiviteit van filmmakers als Céline Sciamma en Lucrecia Martel. Ze weet van alles over te brengen met kleine, ogenschijnlijk onbeduidende details, stiltes en blikken (met name die van de hoofdrolspeelster, de piepjonge María Morera). Dat maakt van Libertad een poëtische en ontroerende film, die je niet alleen de zomer doet ruiken, maar ook moeiteloos navigeert door de warboel van de vrouwelijke pubertijd, de onzekere zoektocht naar jezelf en het verlies van onschuld.