Les noces barbares

Noces Barbares is een verhaal over kwaad en gemis aan liefde, Ludovic, ongewenst kind van een te jonge moeder, vrucht van een bedrogen liefde en door haar gehaat , trouwt met Micho, een brave en welgestelde mechanicien, wordt zaak gemaakt van Ludovic’s opvoeding. Micho wil hem in het normale leven binnenleiden. Maar voor Nicole verpersoonlijkt Ludovic haar verkrachting, de man die haar bedroog en al het kwaad dat haar leven vergalde. Zij steekt hem dus weg in een instelling voor geestelijk gestoorden. Maar Ludovic blijft zijn moeder verafgoden. Hij doet niets anders dan vrouwenfiguren tekenen, tot zelfs op deuren en muren. Op een Kerstavond vlucht hij uit de instelling en zoekt hij een onderkomen in een oude baggerinstallatie een eindje van het strand. Daar komt hij tot rust. Tot hij toch maar zijn moeder schrijft en zij naar hem toekomt …

Noces Barbares was in Frankijk een van de meest gewaardeerde romans van 1985. Auteur Yann Queffélec kreeg er een Prix Goncourt voor, een van de belangrijkste literaire prijzen. Er bestaat overigens ook een Nederlandse vertaling. Queffélec was opgetogen over de verfilming van zijn boek: «Er zit een buitengewone intensiteit in de film, die zeer dicht ligt bij wat ik in mijn boek heb willen omschrijven aanduiden. De acteurs zijn formidabel. Marion Haensel heeft de sfeer van mijn boek op wonderlijke wijze bewaard. » Voor Marion Haensel was Queffèlec’s boek een uitdaging. Hunkering naar liefde is in haar films een constant gegeven. In Le Lit wordt de liefde gebroken door de dood, in Dust snakt de dochter naar liefde van haar vader. En hier zoekt een zoon de liefde van zijn moeder.

Een scenario putten uit die roman was geen sinecure. Film is geen literatuur en dus werd de verhaalstructuur grondig omgewerkt. Zo werkt de film met flash back, werden delen van het boek sterk ingekort (in het asiel bv) en werden enkele personages weggelaten.

Noces Barbares bewijst dat sterke literatuur verfilmbaar is, als er maar intelligent en met vakbekwaamheid mee wordt omgesprongen. Met deze film bewijst Marion Haensel ten derde male dat zij tot Belgiës beste filmmakers behoort. (wp)