L'air de rien (Easy in mind)

Mary Jimenez bekleedt in de Belgische film een geheel eigen plaats. Haar onderwerpen zijn steeds intimistisch, haar stijl sterk realistisch, d.w.z. weinig gedramatiseerd en sterk aanleunend bij de schijnbare onbewogenheid van het leven van alledag. Haar thema's: liefde, leven en dood. Voorts vertoont zij een voorliefde voor het lichte zwart/wit-beeld, zoals heel duidelijk wordt in haar recentste film, L'Air de Rien. Jessie is een jonge vrouw die op zekere dag besluit niet op de uitslag van een klinisch onderzoek, dat zal uitmaken of zij al dan niet dodelijk ziek is, te wachten en zij laat het leven zoals het tot dan toe was achter - inclusief haar kat. Zij sluit haar appartement en trekt naar de stad, waar zij een hotelkamer huurt. Daar slentert zij rond, doorheen straten, langs pleinen, tussen mensen. Zij ontmoet een man, Theo en laat zich het hof maken door de schuchtere kelner van haar hotel, Marcel. De kijker komt er nooit achter of zij inderdaad ziek is. Dat doet er eigenlijk ook niet toe. De film streeft naar een onomwonden direktheid, naar een vorm van lichtheid zoals die in een soort emotioneel luchtledige toestand bestaat, een toestand waarin alles een verrassing kan zijn, waar de verwondering totaal kan zijn. Mary Jimenez omschrijft het opzet van haar film als volgt: "In het scenario werd geen dramaturgie voorzien, want het moest werken als een soort venster, als een soort doorzichtig oppervlak. De acteurs werd gevraagd gewoon zichzelf te zijn in diverse situaties en elke vorm van compositie te vermijden. Er zijn films die analyseren, films die vermaak brengen, pure fictiefilms. Deze film wil een soort voorstel zijn. Niets wordt ontleed, niets wordt als een vertelling voorgesteld. Er zijn geen grote gevoelens: enkel kleine, breekbare, levensechte gevoelens. Sentiment. Lichtheid. Vreugde te leven, zonder meer. Het is goed te leven. Het is goed verwonderd te zijn. Het is prettig hier en nu te leven, zonder verleden, zonder toekomst." (wp vrij naar persmap)