Just a gigolo (Schöner Gigolo, armer Gigolo)

David Bowie mag gelden als een persoonlijkheid voor wie de jonge generatie de adem inhoudt, zo heb ik ergens gelezen. Nu hij de hoofdrol speelt in Just a gigolo kan iedereen bekijken hoe dit flamboyante en grillige popidool zonder extravagante make-up een tango-dansende halfzachte Berlijnse gigolo uit de jaren twintig probeert waar te maken. Wanneer Wereldoorlog I in de modder van de loopgraven wordt beëindigd is Paul von Pryzgodski net daar aangekomen om op het veld van eer een heldenrol op zich te nemen. Op bizarre wijze nog net op het laatste moment gewond en ter verpleging in een Frans ziekenhuis opgenomen, keert hij vertraagd In zijn Heimat terug, waar iedereen hem al heeft doodgewaand.

De mooie arische Paul moet dan heel wat meemaken. Alom grijpt de verloedering hem aan. In zijn ouderlijk huis vindt hij nu een pension, dat door zijn moeder gedreven wordt inclusief een in het appartement ingebouwd Turks bad, een decor voor merkwaardige dienstverlening. Pauls moeder blijkt Maria Shell op haar retour. Zijn vader zit apathisch in zijn stoel sinds hij vernam dat Duitsland de oorlog heeft verloren. Hijzelf - als David Bowie in gestyleerde vorm - moet maar zien hoe een in eer en heldhaftigheid getrainde officier zich kan redden in een ontredderd Berlijn, dat nu de oorlog werd verloren zich laat gaan in werkeloosheid, inflatie, moreel verval en opkomend nazistisch reveil. Just a gigolo is geen gemakkelijke film voor wie de betrokken periode niet zelf heeft meegemaakt of ze anderszins heeft leren kennen, Ofschoon David Hemmings ook niet tot die oorlogsgeneratie behoort, is hij er toch uitstekend in geslaagd de juiste toets te treffen, de typische atmosfeer van Berlijn in de jaren twintig op te roepen. Kleding en decor spelen hierbij een belangrijke rol, ook de muziek uit die periode.