Honkytonk Man

Honkytonk Man begint in het stof van Oklahoma van de jaren dertig en volgt een wagen die oostwaarts naar Nashville rijdt. Achter het stuur zit Red Stovall, een dronken, aan lager wal geraakte countryzanger, die zich naar een auditie in het 'Grand Ole Opry' spoedt. Stovall is niet door het leven verwend, dat is duidelijk: een geruïneerde fysiek, een gitaar en een zwakke stem, schor van het vele hoesten, zijn alles wat hem rest. Hij is een verbitterde, futloze country-zanger die maar weinig mensen gelukkig heeft gemaakt, een treurige held, maar toch een held. Hij wil liever sterven dan van de door hem gekozen weg af te wijken. In Nashville krijgt hij midden in zijn auditie een hoestbui, maar in de zaal zat iemand die hem toch een kans wil geven een grammofoonplaat op te nemen. Zo slaagt hij er toch nog in te zingen op de laatste dag van zijn leven en nog voor zijn dood een plaatje op te nemen. Het is alsof Eastwood alle soberheid die hij zich al regisserend en acterend heeft eigengemaakt in deze film heeft gestopt.

Honkytonk Man is de beste film over het leven in een provinciestadje sinds The Last Picture Show. Het is één van de droevigste films van de laatste jaren. De klassieke US-kritieken op Honkytonk Man - in bepaalde opzichten Eastwoods meest gewaagde film - waren over het algemeen vernietigend. De critici hadden het niet zo begrepen op zijn films, maar dat maakte niet veel uit. Zijn films werden kassuccessen. Honkytonk Man is dat niet geworden, het was een flop. Eastwood : "Ik was er tevreden over, zo tevreden als maar mogelijk is. Ik heb die film in vijf weken gedraaid en hij stemde mij gelukkig. Ik had niet direct een kassucces voor ogen. Je moet af en toe doen wat je graag wilt doen en daarin heel egoïstisch te werk gaan." Noch de pers, noch het publiek leken dat te hebben gewaardeerd.

(Norman Mailer, vertaald in Humo, 17.5.1985)