Heat and Sunlight

Rob Nilsson houdt het erop dat de experimentele 'direct action cinema' waar hij zich van bedient nieuwe vormen van creativiteit teweegbrengt. In 'direct action cinema' ontstaat de film niet zozeer vanuit een scenario als wel vanuit de acteurs, die op een zeer energieke, lijfelijke manier tekeergaan. Dat wordt allemaal vanuit de hand gefilmd en uit de gigantische hoeveelheid materiaal ontstaat uiteindelijk in de montagekamer een film. Dat de montage bijzonder belangrijk is geweest straalt er aan alle kanten van af. De monteur heeft zo te zien het wereldrecord knippen en plakken verbeterd. 'Heat and Sunlight' toont de laatste 16 uur van een relatie tussen een fotograaf en een danseres. De fotograaf heeft zojuist een opdracht voltooid en wanneer hij op het vliegveld aankomt verwacht hij dat zijn vriendin hem komt ophalen. Maar ze is er niet en de fotograaf rijdt met zijn oude vriend Mitch naar huis. Mei blijkt als fotograaf furore te hebben gemaakt in Biafra, waar hij tot het bittere einde getuige was van de Nigeriaanse burger-oorlog. Tijdens de autorit bekijkt Mitch de naaktfoto's die Mei nu heeft gemaakt en die plaatjes worden afgewisseld met beelden van honger en verschrikking in Biafra, alles ondersteund door de stuwende ritmes van David Byrne en Brian Eno. (De Filmkrant, februari 1989)
'Heat and Sunlight' werd op Betamax videotape opgenomen en naar 35mm opgeblazen. Dat levert een grove beeldkorrel op die bijdraagt tot de algemene sfeer van de film. Met zijn 90,000 dollar is hij een low-budget produktie zoals die er tegenwoordig niet al te veel meer gemaakt worden. Voor-of tegenstander, je kan er niet omheen dat Rob Nilsson een eigenzinnige filmer is die interessant blijft om volgen.