Give My Regards to Broad Street

Paul, een popzanger, verneemt dat de mastertape voor zijn nieuwe LP verdwenen is. Als hij niet voor middernacht wordt teruggevonden zal zijn produktiemaatschappij in handen komen van de wat sinistere meneer Rath. De man die voor Pauls tape moest zorgen, een ex-gedetineerde, is ook verdwenen. Vermoed wordt dat hij hem voor goed geld is gaan verkopen. Paul gaat op zoek en herinnert zich dat Harry, de man van de tape, vaak op het station Broad Street komt. Hij gaat erheen en vindt de tape. Maar het is ondertussen al heel laat geworden ...

Give my Regards to Broad Street is McCartney's eerste film sinds Let it Be, de wat pijnlijke afscheidsfilm van de Beatles. Sindsdien heeft hij niet stilgezeten en deze film werd langdurig voorbereid. In feite is het verhaaltje niet veel meer dan een kapstok waaraan McCartney zijn liedjes kan ophangen. De handeling wordt ten andere herhaaldelijk langdurig onderbroken door opnamen van optredens. "Ik wilde alleen maar een film maken in een genre waar ik zelf erg van houd", zei McCartney zelf, "het is een ouderwetse musical, een prettig avondje uit, niets zwaars. Zelf ga ik naar de bioscoop om mij te amuseren en niet om mijn eigen problemen op het scherm te zien." Dit is een instelling als een andere en meteen een waarschuwing voor wie met al te hoge verwachtingen of eisen de zaal wil binnenstappen.

De soundtrack bevat vooral oudere nummertjes, vaak in een vernieuwde versie, soms met orkest, w.o. de klassiekers Yesterday, Good Day Sunshine en Eleanor Rigby. Verder wat Wings-muziek zoals Band on the Run en So Bad. Naast McCartney zijn er ook heel wat andere popsterren te horen en zien; 10CC, David Gilmore en Dave Edmunds.

Peter Webb groeide op in Yorkshire en studeerde o.m. in Cambridge. Na een verblijf in de U.S. wijzigde hij zijn koers en ging bij Ridley Scotts reclamefilmmaatschappij werken. Give my Regards to Broad Street is zijn eerste langspeler.

(Vrij naar persmap)