Espérame en el cielo

Dubbelgangers van beroemde politici spreken altijd tot de verbeelding en het gevoel voor humor van de mensen. Er werden reeds talloze verhalen en films over gemaakt en steeds charmeren zij doordat zij op een of andere wijze appeleren aan een verborgen verlangen om beroemd te zijn. De tragiek van de dubbelganger is echter, dat alleen zijn gezicht beroemd is : zijn naam en zijn eigen identiteit blijven anoniem en irrelevant. Koningen, keizers, politici en ook militairen gebruikten daad werkelijk wel eens dubbelgangers. Van sommigen wordt het vermoed, o.m. in het geval van Franco.
Deze film heeft er een verzonnen in de figuur van een kleine Madrileense handelaar in prothesen. Tijdens de nadagen van Franco - de generalissimo is oud en sukkelt met zijn gezondheid wordt Paulino, onze winkelier, gekidnapt door Franco's mannetjes en wordt hij klaargestoomd om stand in te spelen. Zijn haar wordt geknipt, hij krijgt een snorretje en hij moet alle tics van Franco instuderen. Zijn vrouw krijgt het droevige bericht van zijn dood. Paulino moet in Franco's plaats ceremoniële activiteiten waarnemen en na enige tijd krijgt hij toestemming om zich vrijelijk in het paleis te bewegen. Eén keer slaagt hij erin tot bij zijn vrouw te komen en zij spreken af dat hij, telkens wanneer hij (en niet de echte Franco) moet 'optreden', even aan zijn oor zal krabben ...
In tegenstelling tot b.v. een 'Kagemusha' hebben we hier te doen met een komische film, een karikatuur van Franco die hier en daar wel eens moeilijk is voor wie niet zo vertrouwd is met de figuur van Franco of met de Spaanse politiek, maar die in het algemeen plezierig en geraffineerd is. De film steunt vooral op acteur Pepe Soriano, een Argentijn! - en natuurlijk op de haast karikaturale agenten van Franco. De cinema in Spanje lijdt, zoals bekend, een beetje aan inspiratieloosheid. 'Esperame en el Cielo' is een welkome verademing. (wp)