Drii Winter (A Piece of Sky)

Hoewel Michael Koch in 2016 debuteerde met Marija, een meedogenloos sociaalrealistisch portret van een werkloze Oekraïense die op straat leeft in Duitsland, lijkt de Zwitserse cineast in Drii Winter een bocht van 360° te maken. Voor deze Zwitserse Oscarinzending trok hij naar een idyllisch Alpendorp dat op het ritme van de natuur leeft, een afgelegen plek waar je niet altijd weet of je nu met je hoofd in de wolken rondloopt of net met je beide benen stevig op de grond staat. Als daar de bonkige, zwijgzame landbouwer Marco in de armen van de jonge alleenstaande moeder Anna valt, lijkt Drii Winter wel even op een picturale postkaart uit de Zwitserse Alpen.

Maar er verschijnt heel langzaam een smet op dat pittoreske plaatje. Over een periode van drie jaar – vandaar ook de titel 'drie winters' – toont Koch gezapig het leven van Anna en dat van Marco, een hardwerkende boer die vertolkt wordt door Simon Wisler, een échte boer die Koch was tegengekomen tijdens een Schwingfest – een vorm van worstelen die populair is bij Zwitserse landbouwers. Marco is nog maar pas in de hechte dorpsgemeenschap aangekomen en dat maakt hem automatisch verdacht bij andere bewoners. Maar dus niet voor Anna, de postbode die ‘s avonds pinten tapt in het dorpscafé. Van wittebroodsweken is er na hun huwelijk bijna geen sprake: na een motorongeval ontdekken dokters dat Marco een hersentumor heeft die zijn gedrag stilaan verandert. Hoe is het om als jonge, kwetsbare vrouw samen te leven met een kolos van een kerel die stilaan onberekenbaarder wordt?

Dat wispelturige karakter van de boer zorgt natuurlijk voor een dreigende ondertoon. Maar ook de clash tussen natuur en cultuur, traditie en moderniteit. Drii Winter voelt hierdoor als een vat van tegenstrijdigheden, iets wat Koch ook benadrukt in zijn beeldtaal. Zo kozen hij en zijn cameraman Armin Dierolf ervoor om de film in het benauwende 4:3-formaat te filmen, en dat terwijl de adembenemende Zwitserse landschappen juist om weidse panoramabeelden smeken. Of doorbreekt hij het realistische, bijna documentaire karakter van zijn ingetogen film abrupt met een uitbundig koor en bijna musical-achtige scènes. Het maakt dit aangrijpende portret over mensen, plekken (en hoe deze onder invloed van tijd onherroepelijk veranderen) enkel nog intrigerender.