Dr. Jekyll and Mr. Hyde

Dit is ongetwijfeld het meest gefilmde griezelverhaal. Hier betreft het de oudste uit 1920 met John Barrymore in de hoofdrol. Hij was er ongetwijfeld op het hoogtepunt van zijn kunnen en bijzonder geïnteresseerd in bizarre rollen speelde hij de dubbelrol van de goede dokter en diens slechte alter ego. Hij werd ervoor door de New-York Times in welhaast lyrische bewoordingen geprezen om zijn mimisch talent. In 1920, jaren voor Hollywood aan de eigenlijke griezelfilm toe was en Lon Chaney een meester in het makabere geworden was, werden niet minder dan twee versies van Stevenson's klassieke thriller geproduseerd. Een was een onbetekenende 'quicky', met een happy end waarin het hele geval tot een droom herleid werd, en door Louis Mayer geproduseerd.

Anders was her met deze versie van Robertson. Niemand minder dan de beroemde John Barrymore speelde hierin de rol van de ongelukkige dokter, die meende naar believen het goed en het kwaad in de mens op te roepen. Nita Naldi als een nogal sexy danseresje in een Londense nachtkroeg, droeg in niet geringe mate bij tot het sukses, hoewel het verhaal van Stevenson die steeds calvinist malgé lui gebleven was, de vrouw slechts terloops bij het geval betrokken wordt, wanneer hij zinspeelt op de genietingen door Mr. Hyde gezocht, 'met begeerte, die zich om het lijden van de andere geenszins bekommerde'. Maar het was te verwachten dat de film met een dergelijke dieskretie geen genoegen zou nemen.

Terwijl de jonge arts in alle eer en deugd verloofd is met een allerliefst onschuldig meisje, onderhoudt zijn 'alter ego', Mr. Hyde, betrekkingen met een kroegmeisje dat aan de meest duivelse kwellingen wordt onderworpen. Opgeluisterd door deze sexuele extravagantie moest de novelle van Stenvenson wel een ideaal filmskript leveren en men kan er zich nauwelijks van verwonderen, dat het binnen een verloop van nog geen vijftien jaar niet minder dan driemaal naar het witte doek werd qetransponeerd.