Deprisa, deprisa

Mini, Meca, Sebas en Angela zijn vier jonge marginalen uit de buitenwijken van Madrid. Voortdurend blut en kruimeldiefjes geworden zijn ze zonder overgang uit de kinderjaren overgestapt naar de volwassenheid, ook al hebben ze met hun 18 jaar behoeften (wagen, partner, huis ...) die niet in verhouding staat tot de jobs die ze beoefenen (technieker, dienster ...)

Op de details van hun geleidelijke ontwikkeling naar een uitgesproken misdadigheid, gaat Carlos Saura in, in deze film, die heel wat verschilt van de films die wij van hem in de jaren 70 gewoon waren. De lineaire verteltrant, de uiterst geserreerde montage … DEPRISA, DEPRISA start zeer snel, heel wat sneller dan de (nog niet) gestolen wagen, die de twee hoofdrolspelers van bij de eerste beelden op gang trachten te brengen. De eigenaars van de auto komen woedend aangelopen om de deugnieten weg te jagen; die diepen een automatisch pistool van zwaar kaliber op ! De motor brult. De banden gieren en de glimlachende "helden" stuiven met plankgas naar hun stamcafé. Eén van hen stopt een cassette in een draagbaar toestel. De ruimte wordt met een soort flamenco disco gevuld: dat is de muziek van de generiek ! Dit alles heeft 3 minuten geduurd en de rest is naar verhouding.

Saura heeft van DEPRISA, DEPRISA een bezinning over het ritme (van het huidige leven) willen maken. "Ik werk" Zó verklaart hij, "sedert jaren op de snijlijnen en raakvlakken van de tijden. Hoe het heden, het verleden en de kijk die men op de toekomst kan hebben, in ons leven samenvloeien. Hoe de herinnering, het ingebeelde en de onmiddellijke werkelijkheid een complex en fascinerend geheel vormen. 't Is wellicht daarom, dat ik ben aangetrokken door deze levenswijze, die bijna uitsluitend op het heden van deze jonge mensen is afgestemd. De manier waarop zij het leven in een geut willen inzwelgen, zonder zich over de gevolgen van hun daden zorgen te maken ... "

De bedoelingen zijn interessant en de ontdekking van dit jonge subproletariaat door een auteur, die tot nog toe erg begaan was met de zielstoestanden van de hoge Francobourgeoisie, kan niet anders dan een positieve schok zijn.
(uit "Amis du Film", jan. '81)