De piramide

Wie zich nauwelijks kan voorstellen hoe het intieme realisme van cineast Patrick Le Bon (Salut en de kost en Hellegat) te verzoenen is met het getormenteerde individualisme van scenarioschrijver Pierre Platteau moet beslist de tv-film De piramide gezien hebben. Deze tv-film met als werktitel Het saldo - Vlaamse filmmensen lijken echt geen keien in het bedenken van een titel die aanspreekt - duurt ongeveer zeventig minuten en borduurt voort op het kleinschalige realisme dat Hellegat zo raak schetste en zo (h)echt deed overkomen. De vijftiger Lewie (Paul S'Jongers) werkt als magazijnier bij een groot bedrij en krijgt de 'gouden handdruk' wanneer er dient 'gerationaliseerd' te worden. Thuis moet hij echter constateren dat zijn vrouw erop los (en op krediet) heeft gekocht. Een groot postorderbedrijf is de belangrijkste schuldeiser en weet zich genadeloos af te schermen tegen Lewie voor wie de enige uitweg een minnelijke schikking zou zijn ...

De piramide bewijst dat Patrick Le Bon sinds Hellegat zijn ideale verteltrant heeft gevonden en als geen ander zijn filmische aandacht kan toespitsen op de humane eigenheid van iedere mens. Het realistische verhaal krijgt echter enkele dramatische wendingen mee waardoor De piramide de kijker veeleer gevoelsmatig 'schokt' dan redelijkerwijze goed is voor de stille aanklacht die in deze tv-film schuilt tegen (de tomeloze advertentiedrift van) postorderbedrijven. De vrouwenrollen laten eveneens een kritische beschouwing toe: Jeannine - een erg geloofwaardige Julienne De Bruyn - de vrouw van Lewie, lijkt een naïef doetje dat slechts wordt gedreven door de wil om hogerop de maatschappelijke ladder te geraken. En de andere meisjes horen thuis in de mondaine top 10 van de versierkunst. Voor ons hoeft dat echt niet meer! Het zijn slechts schaduwvlekjes die de aandacht van de kijker wel kunnen afleiden van de echte problematiek. Voor de steeds productiever wordende Dienst Drama van de BRT is Patrick Le Bon in elk geval een niet geringe aanwinst. En voor Le Bon zelf is deze film een manier om zich alsnog door het (grote) publiek te doen appreciëren. De pogingen van de BRT om filmers aan te trekken, valt alleen maar toe te juichen. Het doel is dubbel; op die manier wordt de kwaliteit van de tv-film opgetrokken en wordt aan cineasten de kans gegeven om via een min of meer continue productie de vingers warm te houden. (Film en Televisie 286)