De Droom (The Dream)

Welke vrijheden kan een filmmaker zich permitteren bij het verfilmen van een episode uit de geschiedenis zonder die geschiedenis al te groot geweld aan te doen? Mag een regisseur, om maar wat te noemen, verschillende historische personages samenbrengen in één filmrol? Heeft hij de vrijheid om gebeurtenissen die in de chronologie van het geschiedverhaal later spelen terwille van zijn filmverhaal naar voren te halen? Het zijn vragen die telkens weer naar voren komen wanneer 'een filmer kiest voor de verfilming van een deel van het verleden. In het geval van De Dream (Fries voor 'De Droom') heeft regisseur Pieter Verhoeff een persoonlijke interpretatie gegeven van een zaak die rond de eeuwwisseling niet alleen in Friesland, maar ook ver daarbuiten de aandacht trok en ook daarna de aandacht bleef vasthouden: de zaak Hogerhuis. Keimpe, Marten en Wybren Hogerhuis werden in de zomer van 1896 door de rechtbank van Leeuwarden veroordeeld tot gevangenisstraffen van zes, elf en twaalf jaar. Ze werden beschuldigd van een inbraak op 5 december 1895 in de boerderij van Gatze Haitsma, even ten noorden van Leeuwarden, waarbij ook schoten waren gevallen. De zaak kreeg haar belang vooral doordat de drie broers een rol speelden in de socialistische beweging, waardoor de hele zaak een politieke geladenheid kreeg.

Verhoeff en Kooiman wijken in hun scenario nogal af van recente reconstructies, wat in Nederland aanleiding gaf tot discussie. Feit is dat Verhoeff ervan uitgaat dat zijn film geen reconstructie is, maar een filmverhaal. De persreacties waren in elk geval eensgezind opgetogen. (naar Geert de Vries, Vrij Nederland 28.9.1985)

Pieter Verhoeff was een tijdlang actief als sociaal werker maar ging film studeren, waar hij in 1966 een diploma behaalde. Maakte een reeks documentaires en docu-drama's. Eerste speelfilm, Het Teken van het Beest (1981), ook internationaal gewaardeerd.