City of Hope

City of Hope is een episch werk, origineel, donker, diep verontrustend; het is verreweg Sayles' meest ambitieuze film. Het onderwerp is Amerika in de jaren 90, zoals weerspiegeld in lange nachten in een klein stadje in New Jersey, waar de bouw van een wooncomplex het voorwerp uitmaakt van politiek geknoei.
Sayles' visie van stedelijk Amerika is beklemmend, een beetje zoals die van Brecht van 'Mahoganny' en volledig in de lijn van zijn eigen sociaal perspectief in films als Eight Men Out en Matewan. Sayles beschrijft met een snel bewegende camera gechoreografeerd op de ritmen van lobbypolitiek, samenzweringen in de bouwsector, geheime afspraken op straat en overvallen in het park, de publieke dans waarbij mensen niet om emotionele redenen van partner veranderen, maar uit koele politieke berekening. Sayles construeert een groot vibrerend verhaal, waarin klasse, ras, geslacht, sexuele oriëntatie en verschillende liefdesrelaties door elkaar lopen, elkaar doorkruisen en met elkaar in verband staan.
Dat een Amerikaanse filmmaker, zonder financiering van een 'major', maar met veel vernuft, wilskracht en een opmerkelijke cast, zo'n provocerend werk kan maken, is het duidelijkste bewijs dat de 'US indies' nog steeds leven(dig) en zonder vrees zijn. (London Film Festival 1991)