Chain Letters

Met zijn zesde speelfilm op zak is Mark Rappaport de meest volhardende avantgardist in de wereld van de Amenkaanse film. Anders dan de meeste artistieke filmmakers die één experimentele film maken en dan "bevorderd" worden tot de "echte" film, leek het Rappaport niet zo verkieslijk zijn talenten op te offeren aan de filmindustrie. Al vroeg besefte hij dat zijn bekommernissen nooit een uitlaat zouden vinden via de traditioneel gefinancierde film die wijd verspreid worden door welwillende distributeurs. In zijn vorige film, Impostors (Bedriegers) gaf hij blijk van een talent om met een rijke dialoog en ongewone vertelstijl het sociaal verkeer te typeren. Taal speelt bij hem trouwens altijd al een grote rol : in de negentiende-eeuwse roman was taal een middel voor subjectieve zelf-expressie - de romantiek dus. Maar nu 1e taal daarvan ontdaan: in ons sociaal contact is die 'ziel', die 'zelfexpressie' in de taal teloorgegaan. Rappaports personages communiceren via formele uitwisselingen, ontdaan van inhoud. Chain Letters - of Kettingbrieven, heeft een cirkelstructuur. Het is een episodisch verhaal over paranoia en de neigingen van de machthebbers om te infiltreren in de gedachten van mensen, waardoor zij sociale relaties " verstoren. Het is een film waarin zowat een half dozijn romances mislukken, telkens omdat het hart teveel op het hoofd mikt. De dorst naar liefde van de personages vindt geen uitdrukkingsmiddel, en een zekere bitterheid is daarvan het gevolg. Chain Letters is dus een bittere film en hij kan gemakkelijk verkeerd verstaan worden, omdat hij in feite zelf veel van zo'n kettingbrief heeft. Een kettingbrief is een boodschap met twee kanten : enerzijds heeft hij iets intiems (Hoe vond de afzender mijn naam en adres?) en iets anoniems (hij is niet ondertekend) . Chain Letters heeft zowat hetzelfde effect op zijn kijker. (Afterimage, mei 1986)