Casablanca

Na veertig jaar had men kunnen vrezen dat deze film, die toch al de gemeenplaatsen bevat van de traditionele exotische avonturenfilms met de oorlog als achtergrond, erg banaal en verouderd zou aandoen. Het verrassende is dat Casablanca niet enkel nog steeds boeiend en fris gebleven is, maar dat sommige tekortkomingen minder storend werken dan vroeger, zoals b.v. de erg Amerikaanse kijk op het leven in het Frankrijk van vóor en tijdens de bezetting. De zogezegd oppervlakkige vlotheid, die de Hollywood-films uit de grote periode kenmerkte, is men immers mettertijd terdege gaan waarderen, nu deze fantastische stielvaardigheid helemaal niet meer zo vanzelfsprekend is als dertig, veertig jaar geleden. Het daverende ritme van het eerste deel van de film was destijds kenschetsend voor de meeste werken uit de Warner Bros-studio's, die steeds opvielen door hun buitengewone snedigheid en het vermijden van zogezegde artistieke effecten, zoals gezochte camera-instellingen of overgeraffineerde belichtingen. Bij de aanvang bijvoorbeeld wordt men in nauwelijks enkele minuten volledig in de Noordafrikaanse sfeer gedompeld, zijn de politieke achtergronden voldoende uiteengezet enis de actie reeds volop aan de gang. Opmerkelijk is het zeer cosmopolitische karakter van de rolbezetting, waarvan ten hoogste één derde van Amerikaanse afkomst is. Tot in de meest episodische rollen ziet men bekende gezichten opduiken, zoals Dalio als een croupier of Curt Bois, die bij de aanvang heel even verschijnt als een vluchteling. Meestal krijgt men al die spelers van bijrollen te zien in opdrachten waarin zij gespecialiseerd waren, zoals Conrad Veidt als een arrogante nazi-officier, de dikke Szoke Sakall met bibberwangen als een gemoedelijke kelner, Sydney Greenstreet en Peter Lorre als ietwat sinistere figuren enz. Al deze destijds overbekende acteurs verschijnen echter niet als aparte attracties, zoals in vele zogenaamde all-star casts, maar hun perfect uitgevoerde vertolkingen zijn volledig geïntegreerd in het scenario. ( ... ) Alles aan Casablanca is zo professioneel en doeltreffend opgevat dat de film uitstekend weerstaat aan het voorbijgaan van de jaren, die trouwens ook het conventionele van sommige situaties hielpen afstompen. (Gaston Weemaes in Film en televisie, 1982)