Cactus

"Mij interesseren mensen," zegt Paul Cox in een interview met David Stratton, "maar niet zozeer in wat zij zeggen alleen of hoe zij er uitzien. Mij interesseert vooral wat daar tussenin ligt, hun stiltes. En de mensen zijn gewoonlijk veel interessanter dan wat zij uiten. Daarom maakte ik Cactus: het is een film over het Innerlijke en het Uiterlijke." Cox bouwt dit thema uit in een dubbele symboliek: de cactus - een plant waarvan men zegt dat hij het beste groeit als je hem zoveel mogelijk met rust laat - en het aloude motief van zien en blind zijn. Hoofdfiguur is Colo, een Française op vakantie in Australië, die na een auto-ongeval langzaam maar zeker blind wordt. Zij trekt zich, ontredderd, terug uit de wereld en verwijdert zich van haar vrienden. Zij ontmoet Robert, die les geeft aan blinden, op een bijeenkomst van cactus-liefhebbers. Hij vrolijkt haar op, maar raakt na een tijd zelf onder haar invloed. Zij zullen elkaar in zichzelf leren "zien". "Ik denk dat Cactus over zaken gaat die mij al jaren bezighouden en ik denk dat het mijn beste film is geworden ten minste : ik geloof dat het mij in Cactus het beste gelukt is een abstract idee te behandelen en er mijn ideeën in duidelijk te maken," bekende Cox tegen Corrie Perkin. Net zoals My First Wife gaat Cactus terug op Cox' eigen ervaring: toen hij 14 was werd zijn moeder blind, een voor hem bijna traumatische gebeurtenis. Het idee om er een film rond te maken ontstond na een ontmoeting met Werner Herzog en Isabelle Huppert. Het script is helemaal op haar eigenheid als actrice geschreven. Cactus ligt thematisch dus helemaal in de lijn van het vroegere werk: "We must love one another, or die" is ook hier aan de orde. (vrij naar persmap)