Broken Blossoms

In Broken Blossoms zette Griffith zich bewust af van het snelle ritme van zijn voorgaande films. Hij bouwde een langzaam, ja bijna plechtig, ritme op waardoor de intimiteit alle kansen krijgt. De film begint lang voor de feitelijke gebeurtenis met de jeugd van Cheng Huan in China. We zien zijn toewijding aan de tempel en zijn verlangen om naar het Westen te gaan om daar de vredesboodschap van Boeddha te brengen. Hierna laat Griffith hem tegen een vochtige, stenen muur in Londen geleund staan. Lucy, een zwerfster, wordt op dezelfde manier geïntroduceerd. Griffith toont haar leunend tegen een stapelplaats op de werf. In beide introducties schetst hij via allerhande details de sfeer, de achtergrond en iets van de aard van zijn twee hoofdfiguren: hun ontroerende tederheid in het bijzonder. Belangrijk in dit verband is ook de weldoordachte manier waarop Griffith de film inkleurde: blauw wordt met eenzaamheid en verlies in verband gebracht, geel met dood en paars in de meest emotionele scènes. Dat gevoelig portret wordt met veel close-ups en een zachte belichting nog verder genuanceerd.
Broken Blossoms bracht een gewaagde boodschap: er wordt een Chineens ten tonele gevoeld die evenwaardig, zoniet superieur is aan de blanken in de film. Het is een pleidooi voor tolerantie. Lucy is een tenger en arm meisje dat bij een brute vader (een bokser) woont. Zij wordt verliefd op Cheng Huan, een deugdzame Chinees. Lucy's vader moet daar evenwel niet van weten en hij vermoordt zijn eigen dochter. Een verhaal dus met nogal sterke contrasten en een moraliserende inslag. Maar Broken Blossoms blijft, na al die jaren, bekoren.