Saules aveugles, femme endormie (Blind Willow, Sleeping Woman)

Een praatzieke kikker die Nietzsche, Joseph Conrad en Ernest Hemingway citeert en Tokyo wil redden van een gigantische worm met de hulp van een schizofrene, verlegen accountant, terwijl diens weinig ambitieuze collega probeert om te gaan met zijn gefrustreerde vrouw en zijn verdwaalde kat. En dat allemaal na de verwoestende aardbeving en daaropvolgende tsunami in de Japanse stad in 2011. Dit opmerkelijke allegaartje vormt de basis voor het debuut van de Franse componist-filmmaker Pierre Földes, geïnspireerd op een handvol kortverhalen van Haruki Murakami.

De wereld van Murakami – een van de grootste schrijvers van de contemporaine wereldliteratuur – is er een tussen fantasie en (sur)realiteit, gevuld met sigarettenrook, peinzende mannen, speels gefilosofeer, seks en ironische humor. Zijn verhalen hebben al menig filmmaker beïnvloed én tot wanhoop gedreven, want het verfilmen van Murakami is tricky business. Aan de ene kant leent zijn materiaal zich perfect tot fijnzinnige, diepmenselijke en zelfs mysterieuze portretten (waaronder recent nog het Oscarwinnende Drive My Car van Ryûsuke Hamaguchi); aan de andere kant zijn Murakami’s ironie en magische realisme niet gemakkelijk te vatten op het grote scherm – althans niet in live-action. Dan is animatie een beter medium, vindt Pierre Földes. Met Blind Willow, Sleeping Woman voegt hij daad bij het woord.

Tussen werelden in zo lijkt, en tussen existentialisme en ironie en met dat kenmerkende vleugje absurditeit capteert Földes perfect de geest van Murakami’s oeuvre. Alsof de twee zich op dezelfde unieke golflengte bevinden. Om de auteur en diens entourage te overtuigen de rechten te verkopen, creëerde de animator een “grafische bijbel” waarin hij zijn unieke stijl voorstelde. “Wat zichtbaar is voor iedereen is niet het belangrijkste”, zegt de kikker in de film, maar Földes innovatieve visuele stijl is een van de highlights van deze adaptatie. Voor elk shot werd eerst een live-action referentie gefilmd – een traditionele filmshoot zeg maar. Om daarna de hoofden van de acteurs in te ruilen voor 3D-animatie, zonder daarvoor motion capture te gebruiken. Achter al het bizarre – zowel narratief als visueel – schuilen portretten van mensen die worstelen met de schaduwen van hun angsten en zwaktes, op zoek naar zichzelf en hun plaats in de wereld.