Barbarosa

FRED SCHEPISI
Een Australische filmmaker die in 1939 geboren werd. Zijn eerste twee films heeft hij in zijn geboorteland gemaakt: DEVIL’S PLAYGROUND en in 1979 THE CHANT OF JIMMY BLACKSMITH die een internationale hit werd en ook in de kompetitie van het Zevende Filmgebeuren in Gent de eerste prijs veroverde.BARBAROSA is zijn eerste Amerikaanse film, werd gemaakt met kapitaal uit Engeland en is een typisch Texaans onderwerp. Sedertdien woon Schepsi in Hollywood.

Barbarosa
Bill Wittliff, de auteur van BARBAROSA is een typisch regionale schrijver, bij wie zijn land, Texas, een niet weg te denken element is zowel als onderdeel van de achtergrond als essentiële karaktertrek in de personages. Dit Texaanse aspekt is overigens ook niet weg te denken in zijn ander werk dat onlangs verfilmd werd, namelijk RAGGEDY MAN. BARBAROSA speelt zich dus inderdaad in Texas af, en meer bepaald in het midden van vorige eeuw. In die tijd was de grens met het naburige Mexico nog niet zo afgebakend als nu, en het “Wilde Westen” was ook nog niet volledig verdrongen naar het domein van de geschiedenis en de legenden. Na een achtervolging van paardendieven, verzeilt een jonge “gringo” in een Mexicaanse familie. Alhoewel de patriarch hem helemaal niet vertrouwt, wordt hij opgenomen en voelt hij er zich zelfs thuis. Meer nog: hij heeft een oogje op diens dochter, wat hem natuurlijk niet van moeilijkheden zal sparen. Hij krijgt de bijnaam Roodbaard, Barbarosa. Dertig jaar later komt er opnieuw een “gringo” terecht bij de Mexikanen: het blijkt een uit Duitsland afkomstige rancher te zijn, die ook een moord op zijn geweten heeft. Hij wordt bevriend met Barbarosa. Samen zullen zij een tandem vormen om de vele plunderbenden in de streek (cfr. THE WILD BUNCH) te bekonkurreren. Nog voor zijn dood wordt Barbarosa een legende. Maar het is met diens dood dat ook de Mexikaanse familiepatriarch pas inziet dat hij veel te danken heeft aan de “gringo’s”.

BARBAROSA is één van de zeldzame westerns die ons nog de laatste tijd uit de States bereikten. Dit genre, dat toch de beroemdste en mooiste bladzijden opleverde in de anthologie van de Amerikaanse film, is blijkbaar op sterven na dood. Is het al niet kernschetsend dat de verwezenlijking van deze film gepaard ging met het kapitaal uit Engeland en dat een regisseur moest aangezocht worden uit Australië? En wie had er tien jaar geleden durven voorspellen dat een western - het meest klassieke misschien van alle filmgenres - een plaats zou krijgen in een “progressief” bastion zoals de Quinzaine des Réalisateurs in Cannes ? Deze retorische vraag ontdoet overigens niets aan de kwaliteiten van de regie van Fred Shepisi, die er wel voor gezorgd heeft dat zijn outlaws grappig zijn. En daarmee verwijst hij naar de beroemde BUTCH CASSIDY AND THE SUNDANCE KID, het duo dat nu al vijftien jaar geleden, maar ook al lachend, een kleine revolutie teweeg bracht in het western genre.
(Dirk De Meyer)